[เถรี]

ท่านถามต่อว่า แล้วที่เหลือจากผ้าดาดเพดานเอาไปทำอะไร ? เอาไปทำผ้าปูเตียง แล้วที่เป็นผ้าปูเตียงเดิมล่ะ ? พระอานนท์ก็บอกว่า เอาไปทำผ้าถูพื้น แล้วท่านที่มีผ้าถูพื้นอยู่แล้ว ? ก็เปลี่ยนไปทำผ้าเช็ดเท้า กี่ช่วงมาแล้ว จากจีวรเก่าเอาไปทำผ้าดาดเพดาน ผ้าดาดเพดานเก่าซักมาทำผ้าปูเตียง ผ้าปูเตียงเก่าเอามาทำผ้าถูพื้น ผ้าถูพื้นเก่าเอามาทำผ้าเช็ดเท้า ยังจะมีสภาพของจีวรไหม ? ไม่มีแล้ว

สมัยก่อนใช้สีธรรมชาติย้อมด้วย ไม่กี่ปีก็เก่ายิ่งกว่าผ้าขี้ริ้วอีก ถ้าอย่างนั้นท่านเช็ดเท้าได้..ไม่เป็นไร แต่ของเรานี่สีเหลืองอ๋อย ใหม่เอี่ยมเลย เอาไปทำผ้าเช็ดเท้าก็แย่สิ

พระเจ้าอุเทนซักต่อไปว่า แล้วผ้าเช็ดเท้าเก่าเอาไปทำอะไร ? พระอานนท์บอกว่า ผ้าเช็ดเท้าเก่าเอาไปขยำรวมกับดินเหนียวเพื่อยาข้างฝา สมัยก่อนเขาไม่มีเครื่องไม้เครื่องมือดีแบบนี้ ข้างฝาส่วนใหญ่ก็เป็นท่อนไม้แผ่นไม้ที่เลื่อยผ่าตามธรรมชาติ มีร่องมีรู ลมหนาวเข้าได้สบายเลย บางทีแม่ไก่ทั้งตัวก็บินเข้าไปได้ แล้วใช้วิธีไหน ? ก็เอาผ้าอุดรู้แล้วใช้ขี้โคลนยา หรือไม่ก็ขี้วัวยาอุดร่องไว้ กันไม่ให้ลมหนาวเข้ามาได้

พระอุเทนได้ยินก็เกิดเลื่อมใสว่า สมณะศากยบุตรใช้ของได้คุ้มค่าอย่างนี้ ก็เลยสั่งให้เปิดคลังเอาผ้ามาถวายเพิ่มขึ้นอีก ตอนแรกตั้งใจจะไปต่อว่า ว่าทำไมงกขนาดนี้ ให้ไปห้าหกร้อยคู่เก็บเอาไว้หมด ปรากฏว่าต้องจ่ายเพิ่มอีก

ดังนั้น..ในเรื่องของการปฏิบัติ ถ้ากำลังใจของเราละเอียดขึ้น การปฏิบัติของเราก็จะละเอียดขึ้นไปด้วย การปฏิบัติของเราเมื่อละเอียดขึ้น เราต้องระวังว่ากาย วาจา ใจของเรา ว่าจะเป็นทุกข์เป็นโทษกับคนอื่นหรือเปล่า ? ก็คือตัวเรางดเว้นจากการกระทำทั้งหลายเหล่านั้นแล้ว แต่ตัวเราเป็นเหตุให้คนอื่นเขาทำชั่วด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจหรือเปล่า ?