[เถรี]

"ตลอดเส้นทางกรุงเทพฯ ยันเชียงใหม่ เป็นเส้นทางศึกตลอดเลย ยิ่งถ้าออกพิษณุโลก สุโขทัยด้วยยิ่งหนัก เพราะพิษณุโลกแทบจะเป็นเมืองหลวงสำรองในสมัยนั้น จากเชียงใหม่อย่างไรต้องตีพิษณุโลกให้ได้ เพราะไม่อย่างนั้นจะลงมาตีอยุธยาไม่ได้ เพราะจะโดนพิษณุโลกตีกระหนาบหลัง กลายเป็นเดินทางต้องระวังตัวลีบตลอดเวลา

อาตมาเคยยางรถระเบิด ๒ เส้นริมเหวเลย ปกติต้องพลิกลงเหว แต่นี่ระเบิดเสร็จรถก็จอดอยู่กับที่ ตอนนั้นพระครูแสงยังไม่ได้บวช เขาหักหลบรถแร่ โดนเบียดไปกระแทกขอบถนนที่ มีขอบคอนกรีตที่ถูกเบียดหักมานานแล้ว เหล็กเส้นโผล่อยู่พอดี เหล็กแทงใส่ยางทั้งหน้าทั้งหลังระเบิดพร้อมกันเลย ถึงแม้จะอย่างนั้นบุญก็ยังดี มีรถมาจอดถาม พอเขารู้ก็ช่วยถอดล้อเอาขึ้นรถไปปะให้ที่ร้านปะยางในอำเภอเถิน อาตมาก็คิดว่าจบกันแค่นั้น เดี๋ยวขากลับจะเช่ารถกลับมา ปรากฏว่าประมาณ ๒ ชั่วโมงผ่านไป ปะยางเสร็จสรรพเรียบร้อย รถเขาเลี้ยวกลับมาพอดี "อาจารย์จะไปหรือยังครับ ผมจะกลับแล้ว" ตกลงว่าได้นั่งรถฟรีทั้ง ๒ รอบ

แถวนั้นโดนบ่อย..โดนจนเข็ด พวกเราขึ้นไปก็ต้องระวัง ติดสินบนเจ้าที่ไว้ก่อน ตลอดทางเลย ขอความปลอดภัย จะอะไรก็ตามอย่าประมาท ไม่รู้เขาจะเอาคืนตอนไหน

วันก่อนอาตมาบอกกับพระ เพราะพระท่านลาไปทีเดียว ๑๑ รูป บอกเขาว่า "คุณรู้ไหม..? พวกเราสร้างเวรสร้างกรรมร่วมกันไว้เยอะ เวลาสุมหัวรวมกันเมื่อไร เขาเอาคืนทีนี่สาหัสเลยนะ" เวลาคนตามอาตมา เขารู้หรือเปล่าว่าอาตมาพาเขาไปตายมากี่ชาติแล้ว เวลาขยับไปไหนชอบตามกันนัก เล่นลาที ๑๑ คน คิดดูว่าวาระกรรมของแต่ละคนถ้ามาบรรจบกันจะหนักแค่ไหน..!"