[เถรี]

ที่บ่นให้ฟังก็เพื่อให้พวกเรารู้สึกว่า ที่ว่างานเยอะของพวกเรา หรือสิ่งที่ต้องรับผิดชอบมากมายนั้น เป็นแค่ "เรื่องสิว ๆ" ของวัยรุ่นเท่านั้น..! มีบางคนมาบ่นว่า "ต้องดูแลพ่อที่ป่วย" "ต้องดูแลแม่ที่ป่วย" อาตมาบอกไปว่า "เอ็งดูแลอย่างไรก็ไม่เท่ากับข้าหรอก..!"

อาตมาดูแลพ่ออยู่ ๖ ปี ดูแลแม่ ๓ ปี ดูแลหลวงปู่มหาอำพันอีก ๔ ปี ชีวิตอยู่ในโรงพยาบาลไป ๑๓ ปี..! มีใครจะดูแลมากกว่านี้ไหม..?
เท่ากับว่าไปฝึกวิชาพยาบาลมายาวนานมาก ทุกวันนี้นอกจากการฉีดยาที่ไม่ได้ลองแล้ว นอกนั้นทำเป็นหมด ไปเจอพยาบาลมือใหม่เงอะ ๆ งะ ๆ ก็ยังให้คำแนะนำเขาได้อีกต่างหาก ความจริงการฉีดยาก็ได้รับการฝึกมา แต่เพียงแต่ว่าเป็นการฉีดยาฉุกเฉินแบบทหาร อย่างเช่นว่าเวลาบาดเจ็บในสนามรบ จำเป็นต้องฉีดให้เพื่อนอะไรแบบนั้น แต่ว่ายังไม่ได้ลองของจริง มีใครจะให้ลองบ้างไหม ? อาตมามั่นใจว่ามือเบานะ แต่เข็มอาจจะหนัก..!

ทหารเวลาออกรบเขาจะมีมอร์ฟีนติดตัวไปคนละ ๒ โดส เพราะว่าถ้าบาดเจ็บสาหัส อย่างเช่นแขนขาด ขาขาด ถ้าไม่ได้ฉีดมอร์ฟีนระงับปวดไว้ อาจจะทนพิษบาดแผลไม่ไหวตายไปเลย..! แต่เขาก็กำชับนักกำชับหนาว่าอย่าพยายามฉีดเข็มที่ ๒ ถ้ายังทนได้ให้ทนไปก่อน ฉีดเข็มที่ ๒ เมื่อไรก็คือติดเลย กลายเป็นติดยาเสพติดชนิดฉีดเข้าเส้นอีกด้วย..!

จะว่าไปแล้วการเป็นทหารมีอะไรดี ๆ ให้เราเยอะมาก แต่อาตมาก็แปลกใจว่าทำไมคนไม่ชอบเป็นกัน อาตมาสมัครเข้าไปเลย พอถึงเวลาสมัครเสร็จสรรพเรียบร้อย ก็ออกมาบอกแม่ว่า "เสร็จแล้วแม่ ผมจับได้ใบแดงแม่..!" แม่มองหัวถึงเท้าเลย "ทุกปีเขาจับใบแดงกันตอนบ่าย เอ็งจะมาจับอะไรตอนเช้า ไปสมัครมาใช่ไหม ?" ก็ต้องตอบไปว่า "ใช่ครับ"

อะไรที่พ่อแม่ไม่ให้ทำ พวกเราต้องพยายามทำแล้วจะรุ่ง..! ที่บ้านเป็นคนจีน ไม่ชอบให้ลูกชายไปเป็นทหาร เพราะว่าเท่ากับเสียแรงงานในบ้านไป แม่ก็จะวิ่งไปบนที่โน่น บนที่นี่ หลวงพ่อองค์ไหนที่เขาเก่ง แม่วิ่งไปบนจนหมด..!