[สุธรรม]

ถาม : หนูฝึกให้มีสติอยู่กับลมหายใจเข้าออก หากต้องมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นหนูเพิ่มตามดูอารมณ์ เพื่อระงับไม่ให้ไหลไปตามกิเลสที่เกิดขึ้น พยายามอยู่กับลมหายใจ เข้า-ออก จนหลับ หนูพบว่า ช่วงก่อนจะหลับ ลมหายใจจะเบาลง จนหยุดหายใจ ร่างกายเปลี่ยนเป็นภาชนะว่าง ต่อมาตัดการรับรู้ จากนั้นหนูจะไปสถานที่ต่าง ๆ โดยที่หนูกำหนดสถานที่ไม่ได้ เห็นภาพไม่ชัด เว้นแต่ว่า ท่านที่หนูไปพบจะเมตตา จึงสามารถเห็นใบหน้าท่านได้ชัดเจน
กราบเรียนสอบถามพระคุณเจ้าดังนี้
๑. การถอดไปสถานที่ต่าง ๆ คือ ฌานระดับใดหรือแค่ของเดิม ?
๒. การถอดกายในทุกวันส่งผลเสียหรือไม่ ?
๓. หนูเห็นภาพไม่ชัด หลายครั้งจึงล่วงเกินครูบาอาจารย์และเทวดา หนูควรฝึกอย่างไรให้เห็นภาพชัดเจน ?
๔. เวลานั่งสมาธิ สวดมนต์บทยาว หรือ ทำงานต่อเนื่อง เมื่อลมหายใจเบาลงจนหยุด หลังจากนั้นหนูจะไร้สติ หนูจึงหายใจ เข้า-ออกลึก ๆ หรือลุกไปทำอย่างอื่นเพื่อให้ตัวเองมีสติต่อเนื่อง
๔.๑ หนูทำถูกหรือไม่ ?
๔.๒ ควรฝึกอย่างไรให้มีสติรับรู้ตลอดเวลา โดยที่ไม่ต้องบังคับลมหายใจ ?

ตอบ : ถ้าถอดกายในไปได้เป็นผลจากฌาน ๔ ทำทุกเวลาได้ยิ่งดี เพื่อความคล่องตัว แต่ต้องพิจารณาตัดร่างกายให้คล่อง จิตไม่เกาะร่างกายจะเห็นอะไรก็ชัดเจน หรือกราบขอบารมีพระพุทธเจ้าขอให้รู้เห็นได้ชัดเจน หมั่นซักซ้อมบ่อย ๆ ก็จะมีความคล่องตัว ทั้งการมีสติ การทรงฌาน และการถอดจิต