[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ในเรื่องของมีดนั้น ทรง Drop Point จะเป็นทรงที่เราเคยชินและติดตามากที่สุด ลักษณะทรงเราเห็นก็จะรู้ว่าเป็นมีดต่อสู้ มีดใช้งาน ทรงอื่นส่วนใหญ่แล้วคนออกแบบเพื่อสนองกิเลสตัวเอง ไม่ได้ตั้งใจให้ใช้งาน ทำอวดฝีมือเฉย ๆ"

ถาม : แล้วทรงเปอร์เซียน ?
ตอบ : ทรงเปอร์เซียนเป็นของทางด้านทะเลทราย ของจีนก็มีมีดที่ดังมาก ที่ใครไปแถวซินเจียงแถวคาน่าสือก็จะต้องไปซื้อ ชื่อมีดอะไรจำไม่ได้ ลักษณะทรงออกไปทางเปอร์เซียนเหมือนกัน ทางด้านซินเจียงเขาก็ใช้กันเป็นปกติ

เรื่องของมีดเป็นภูมิปัญญาท้องถิ่นของแต่ละที่ ทางด้านอเมริกา ฟังให้ดี ๆ นะ อเมริกานะ..ไม่ใช่สหรัฐอเมริกา ทางทวีปอเมริกาก็พวกมีดมาร์เช่ต์ บางทีก็เรียกมาเช็ตเต้ ทางด้านสหรัฐอเมริกาก็พวกมีดโบวี่ มาทางด้านอาหรับของเราก็พวกมีดโค้ง ดาบโค้งทรงเปอร์เซียน มาทางบ้านเราก็มีดปาดตาล อย่างทางใต้ของเราก็พวกกริช

ถาม : ทางใต้เคยเห็นกริชลาย ?
ตอบ : ไม่ใช่เหล็กลาย เป็นเหล็กที่เขาตอกลายไว้บนผิว เหมือนกับว่ามีแบบลาย ๆ อยู่แล้วตีเหล็กอัดลงไป ไม่ใช่เอาเหล็กเป็นร้อย ๆ ชิ้นมาตีจนเป็นชิ้นเดียว รุ่นของเรานี่ถือว่าโชคดี เพราะว่าเหล็กลายสามารถทำด้วยกรรมวิธีทางวิทยาศาสตร์ได้ ถึงเวลาก็เอาเหล็กหลาย ๆ แผ่นมาบีบอัด เผา ตอก ตีเข้าด้วยกัน สมัยโบราณต้องตีด้วยมือ กว่าจะได้แต่ละเล่มบางทีก็ทั้งชีวิต อย่างของประเทศจีนที่เขาเรียกว่ากระบี่ลายสน ก็คือเหล็กลายนี่แหละ

ถาม : ญี่ปุ่นมีไหมครับ ?
ตอบ : อย่างญี่ปุ่นก็มีพวกดาบซามูไร ขนาดยาวก็พวกคาตาน่า ขนาดกลางก็พวกวากิซาชิ ขนาดพกพาก็พวกตันโตะ สมัยก่อนการค้าขายทางทะเลรุ่งเรือง เทคนิคการทำมีดทำดาบพวกนี้ก็เผยแผ่ออกไป ผสมปนเปกันไปเรื่อย ลองไปค้นคำว่า "เหล็กดามัสกัส" ดู จะเห็นว่าต้นกำเนิดไม่ได้อยู่ทางเอเชีย เขาเอาเหล็กเป็นร้อย ๆ แผ่นมาทบ ๆ เผาแล้วก็ตีจนเป็นเนื้อเดียวกัน แล้วพอถึงเวลาตะไบตกแต่ง แต่ละชั้น ๆ ที่โดนตอกไปจะแสดงชั้นของตัวเองออกมา

ถาม : แต่ทำไมเหล็กลายเป็นสนิมง่ายคะ ?
ตอบ : เหล็กส่วนใหญ่ก็ขึ้นสนิม ต้องอบไล่ความชื้น แต่ถ้าไล่ความชื้นหมดความเปราะจะเกิดขึ้น เหล็กส่วนใหญ่พอถึงเวลาแล้วเขาจะชุบน้ำมัน สมัยโบราณของเราชุบน้ำ สมัยปัจจุบันเราจะชุบน้ำมัน เพื่อให้ความชื้นอยู่ในเนื้อเหล็กน้อยหน่อย ถ้าชุบน้ำนี่ความชื้นจะมาก