[เถรี]

จากอุ้มผางลงไปห้วยขาแข้ง ปกติเขาเดินกันสองถึงสามวัน พวกผมไปถึงก่อนเพล ออกเดินเช้าไปถึงก่อนเพล ที่น่าสงสารที่สุดก็คือฤๅษีบุญทรง ท่านวิ่งหกล้มหกลุกตามไป จนกระทั่งเรียกว่าหมดสภาพจริง ๆ

พอพวกผมพัก ท่านก็หงายแผ่สลบไปเลย จนกระทั่งท่านฟื้นขึ้นมา ผมถึงได้บอกว่า “ขอโทษนะ..ไม่ได้เจตนาจะทำ แต่อยากรู้จริง ๆ ว่า ถึงเวลาจำเป็นขึ้นมาแล้ว เราจะใช้กำลังอย่างนี้ได้ไหม ?”

ท่านโมเช่เองท่านก็เพิ่งจะรู้ ท่านคิดว่าท่านเดินตามปกติ แต่ท่านก็สงสัยว่า ทำไมถึงเร็วนัก ? ท่านบอกว่ามีนายพรานอยู่คนหนึ่ง ที่เดินเร็วขนาดท่านต้องวิ่งตามเลย ตอนเช้าเดินจากบ้านช่องแป๊ะ*ของอุ้มผาง ไปหุงข้าวเย็นกินในห้วยขาแข้ง นั่นเดินเร็วที่สุดแล้ว..วันเดียวถึง

วันนั้นเราเดินถึงก่อนเพล แต่ว่าพอคลายกำลังใจ ผมก็น็อกเหมือนกัน สลบแข่งกับตาฤๅษี โงเงขึ้นมาได้ ถึงได้มาขอโทษ มาพูดมาคุยกับเขา

ที่เล่าเรื่องเหล่านี้ให้ฟัง เพื่อที่ถึงเวลาพวกท่านทำได้แล้วจะได้ไม่แปลกใจ ถ้าต้องการจะตัดระบบร่างกาย เพื่อให้ได้พักผ่อนจริง ๆ ก็จะตัดฉับไปเลย

แต่ว่าก่อนที่จะตัดระบบร่างกาย ให้ตั้งใจว่านานเท่าไรเราจึงจะคลายกำลังใจออกมา ชั่วโมงหนึ่ง สองชั่วโมง สามชั่วโมง ครึ่งวัน จะออกตอนเย็นนี้ หรือว่าจะออกอีกสามวันเจ็ดวันข้างหน้า กำหนดใจลงไปเลย

ถึงเวลาก็จะหายเข้ากลีบเมฆไปเลย จะไปภพไหนภูมิไหนตามใจ แต่ถึงเวลาก็จะกลับ เพราะว่าเราได้ตั้งเอาไว้แล้วว่า เราจะกลับเมื่อไร ถ้าทุกคนสามารถซ้อมให้คล่องตัว กำลังทั้งหลายเหล่านี้สูงมาก ในเมื่อกำลังสูง ถึงเวลาแล้ว เรื่องของดินฟ้าอากาศก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เราสามารถที่จะขอได้

อย่างคราวที่แล้วที่บอกชีปุ๊กว่าให้ขอไว้ด้วย เวลาช่างทำงานอย่าให้ฝนตก ถ้าอั้นไม่ไหวจริง ๆ ก็อย่าตกหนัก ให้ไปตกหนักหลังห้าโมงเย็นไปแล้ว คุณจะเห็นว่าเมื่อวานผมกลับมา ผมก็ซักผ้าของผม ไม่ได้กลัวหรอกว่าฝนจะตก เพราะว่าผมมั่นใจว่า ถ้าช่างทำงานได้ ผ้าของผมก็ต้องแห้ง

ขอเตือนไว้อย่างหนึ่งว่า ดิน น้ำ ลม ไฟ เราไม่สามารถที่จะไปห้ามเขาได้ เพราะว่าเป็นธรรมชาติ ถ้าเราใช้กำลังอภิญญาไปห้าม เราห้ามได้ แต่จะได้ครั้งนั้นครั้งเดียวแล้วอภิญญาจะเสื่อม เพราะว่าเราไปทำให้ปกติของธรรมชาติเขาแปรปรวนไปหมด


หมายเหตุ :
*บ้านช่องแป๊ะ หมู่ที่ ๘ ตำบลแม่จัน อำเภออุ้มผาง จังหวัดตาก