[เถรี]

หลังจากที่มีการสร้างพระพุทธรูปแล้ว ขนาดใหญ่เกินไป จะให้อุ้มหลวงพ่อโต วัดอินทร์ฯ ไปออกรบด้วยก็ไม่ไหว..! จึงพัฒนามาเป็นพระเครื่ององค์เล็กลง ที่ได้รับความนิยมมากที่สุดก็คือเบญจภาคี เริ่มจากหลวงปู่โต วัดระฆังโฆสิตารามนั่นแหละ

หลังจากนั้นก็มีผู้ที่ศึกษาทางไสยศาสตร์ เข้ามาผสมผสานกับพุทธศาสตร์ ใช้พระเครื่องพร้อมกับมีคาถากำกับ ถึงเวลาก็ต้องมานั่งภาวนากัน พระพุทโธปิด พระธัมโมปิด พระสังโฆปิด พระพุทธเจ้าแผลงฤทธิ์ ปิดด้วยพระพุทโธ ฯลฯ ว่าไปเรื่อยแล้วแต่ถนัด ให้กำลังใจเรานิ่งและมั่นใจ ไม่เกิดความกลัว กล้าที่จะสู้รบ

คนโบราณเก่งกว่า กำลังใจมั่งคงกว่า เพราะว่าประเภทหอกดาบขาววับ วิ่งประจัญบานกันนี่ ถ้ากำลังใจไม่ดีก็เผ่นแน่บ แต่สมัยนี้บางทีอยู่ห่างกัน ๒๐ - ๓๐ กิโลเมตร ลูกยาวมาจากไหนก็ไม่รู้ ? ยิ่งสมัยนี้มีขีปนาวุธเร็วกว่าเสียงเข้าไปอีก กว่าจะรู้ตัวก็ตูม..! ตายไปตอนไหนไม่รู้ ? บางทีมีเสียงถามว่า "เจ้าเป็นอะไรตาย ?" ยังบอกว่า "อย่ามาล้อเล่นน่า..!" ตายไปแล้วไม่รู้ตัว !?

แต่ว่าในสมัยก่อนมีค่านิยมว่า "พระอยู่วัด คนอยู่บ้าน" ก็เลยไม่ค่อยนิยมในการใช้พระเครื่อง หลวงปู่หลวงพ่อมอบพระเครื่องไปให้ พอออกรบเสร็จ ไม่ว่าจะเป็นสงครามอินโดจีน สงครามเชียงตุงกลับมา ก็นำพระเครื่องไปคืนวัด สมัยนี้ลูกหลานได้ยินนี่แทบจะกัดลิ้นตาย..! ของที่ราคาสมัยนี้แพงหูดับ พ่อแม่เอาไปคืนวัดหมด เขาก็เลยใช้เครื่องรางของขลังติดตัวมากกว่า เป็นพวกตะกรุด พวกผ้ายันต์ อะไรเหล่านั้น เป็นต้น

สมัยอาตมภาพเด็ก ๆ คนแถวบ้านไปเพชรบุรีมา เขาบอก "เฮ้ย..คนเพชรบุรี เขาบอกว่ามีพระขรรค์เล่ม ปลัดขิกอัน ผ้ายันต์ผืน ไปได้ทั่วประเทศแล้ว" อันนั้นเขาหมายถึงหลวงพ่อโสก วัดปากคลองบางครก คนเขาเชื่อมั่นกัน คราวนี้ในเมื่อความเชื่อของเรา พอปะปนเข้ามาในส่วนหลัก ทำให้แนวความเชื่อนี้เปลี่ยนไป เดี๋ยวจะบอกว่าเปลี่ยนไปอย่างไร ?

แนวทางการสร้างพระเครื่องบ้านเรา อันดับแรกเลย สร้างตามพระพุทธรูปสำคัญ ขายได้แน่นอน อย่างเช่นพระแก้วมรกต พระพุทธชินราช หลวงพ่อโสธร ท่านที่เป็นพระศึกษาให้ดีนะครับ พระพุทธรูปบ้านเรา ๓๓ องค์จะสร้างนี่ต้องมีหนังสือขออนุญาตนะครับ ไม่อย่างนั้นแล้วผิดกฎหมาย นอกเหนือจากนั้นแล้ว อยากจะสร้างก็สร้างไป ท่านไม่ได้ว่าอะไร