[เถรี]

พระพุทธเจ้าบอกว่าเราจะเกิดเป็นมนุษย์ก็แสนยาก เกิดเป็นมนุษย์จะได้พบพระพุทธศาสนาก็แสนยาก ได้พบพระพุทธศาสนาจะได้ฟังธรรมก็แสนยาก ฟังธรรมแล้วจะเลื่อมใสก็แสนยาก เลื่อมใสแล้วจะเข้ามาปฏิบัติธรรมก็แสนยาก ล่อไปห้าแสนแล้ว ห้าแสนที่ว่ายากเราทำได้หมดแล้ว เหลืออยู่อย่างเดียวคือสิ่งที่เราทำอยู่ พยายามทำให้ต่อเนื่อง ให้เกิดผลใช้งานในชีวิตจริงได้ ถ้าเราสามารถทำอย่างนี้ได้ อาตมาบอกแล้วไม่ขอมาก ๑๗๕,๓๐๐ คน ตัดท้ายมาหน่อย ๓๐๐ คน ขอไว้ที่วัดท่าขนุน กลับบ้านไปไม่เป็นไร ถึงเวลายังต่อสายโทรศัพท์ถึงวัดท่าขนุนได้ไม่เสียสิทธิ์

ฉะนั้น..เอาให้ได้ในส่วนที่เราพึงจะได้ในชาตินี้ เกิดมาถ้ารู้จักพระนิพพานมีสิทธิ์ไปพระนิพพานได้ทุกคน อาตมาเด็ก ๆ ไม่มีคำว่าพระนิพพานเลย ทุกคนอธิษฐานขอให้เกิดชาติใหม่สวย ๆ ขอให้เกิดชาติใหม่รวย ๆ ขอให้ทันพระศรีอาริย์ เป็นอย่างนี้จนอายุ ๑๕-๑๖ ปี ถึงรู้จักคำว่าพระนิพพานเป็นครั้งแรก สมัยนี้ของพวกเราคำว่าพระนิพพานเกลื่อนกลาดไปหมด

ในเมื่อโอกาสเข้าถึงได้ง่ายอย่างนี้ ช่องทางมีมากขนาดนี้ ไม่ต้องไปสนใจพญามาร มีหน้าที่ขวางให้ขวางไป เรามีหน้าที่ทำข้อสอบก้าวล่วงไปทีละชั้น ๆ ไม่อะไรน่าหวาดหวั่น มารเป็นแค่ครู เป็นครูที่ขยันออกข้อสอบ เราต้องเป็นลูกศิษย์อัจฉริยะ ถ้าครูออกข้อสอบระดับไหนแปลว่าเราคู่ควรกับข้อสอบระดับนั้นแล้ว ไม่ต้องกลัว ถ้าไม่คู่ควรกับข้อสอบนั้นเขาไม่ออกมาหรอก

อาตมาเองโดนเขารุมตีปางตาย ทั้งขันธมาร กิเลสมาร อภิสังขารมาร เทวปุตตมาร มัจจุมารมาครบเลย ล่อซะหมดลมหายใจไปครั้งหนึ่ง พระครูแสงน้องชาย ตอนนั้นยังไม่บวช “หลวงพี่ น่าภูมิใจนะ มันเล่นหลวงพี่หนักขนาดนี้แสดงว่าหลวงพี่ต้องมีคุณค่าพอ” แหม..พูดมาตลอดชีวิต ถูกใจกูประโยคนี้แหละ

เพราะฉะนั้นเราต้องมีคุณค่าพอเขาถึงออกข้อสอบมาสอบเรา พยายามสอบให้ได้ อย่าตก ข้อสอบมี ๔ ข้อ รัก โลภ โกรธ หลง ไม่เกินนี้ แต่เขาจะตะแบงซ้ายตะแบงขวาคำถามไม่เหมือนเดิม แต่คำตอบเหมือนเดิม ทำให้ได้ อย่าให้เสียชื่อลูกหลานหลวงปู่ปาน หลวงพ่อวัดท่าซุง ตลอดจนหลวงปู่สายวัดท่าขนุนด้วย ศิษย์มีครูเหมือนงูมีพิษ ตอนนี้เราเป็นศิษย์หลายครูเป็นงูสารพัดพิษ