[เถรี]

ถ้าไม่ใช่สถานที่ปฏิบัติธรรมแบบนี้ เวลาทำงานอยู่ที่ทำงาน ถึงเวลากินข้าวกลางวันเสร็จก็นั่งขัดสมาธิ มือขวาทับมือซ้าย ขาขวาทับขาซ้าย ตัวตรงแหนว "พุทโธ ๆ" น่าเลื่อมใสจริง ๆ แล้วคิดดูว่าเพื่อนทั้งสำนักงานจะว่าอย่างไร ? รับรองมีการเสียดสี เยาะเย้ย ถากถางแน่นอน นั่นเรากำลังสร้างกรรมให้เกิดกับคนอื่นแล้ว

ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นก็ได้ แกล้งฟุบหลับกับโต๊ะแล้วพุทโธของเราก็ได้ หรือไม่ก็นั่งเก้าอี้นวด หยอดเงินลงไป ๒๐ บาทให้นวดเราสัก ๒๐ นาทีแล้วเราภาวนาของเราไปก็ได้ แต่นั่นคงจะหลับไปจริง ๆ คือทำอย่างไรก็ได้ที่รักษาความดีของเราเอาไว้ แล้วไม่ให้เป็นโทษกับอื่นเขา

ถึงเวลาบ่ายสองโมงเพื่อนชวนไปกินอะไรกันหน่อย เราก็ “ไม่ไป..รักษาศีล ๘” บรรลัยแล้ว โดนแน่ ๆ แล้วจะทำอย่างไร ? ก็บอกเขาไปสิ “ไม่ไปด้วยนะ..ตอนนี้อ้วนมากแล้ว หมอบอกควรจะลดความอ้วนบ้าง เดี๋ยวจะเดินไม่ไหว” หรือไม่ก็บอกว่า “โรคภัยไข้เจ็บชักจะเยอะ หมอบอกให้ลดความอ้วนบ้าง เลยไม่กินข้าวเย็น เชิญตามสบายเถอะ” พูดอะไรที่เขายอมรับได้ อย่าพูดในสิ่งที่เขารับไม่ได้

เมื่อเดือนก่อน พ่อแม่ลูกมาทะเลาะกันแหลกลาญอยู่ตรงหน้าอาตมาเลย ลูกหนีเข้าวัดไปบวชชี นั่งภาวนา..กูจะไปพระนิพพาน พ่อกับแม่ก็ไปด่า ๆ ๆ “ลูกของเอ็งเรียนอนุบาล ๒ อยู่ พ่อแม่ทำงานอยู่ทุกวันแล้วใครจะไปส่งลูกเอ็ง” อีกฝ่ายก็ว่า “ก็ช่างหัวมัน เดี๋ยวก็ต่างคนต่างตายแล้ว” โอ้พระเจ้า..! ช่างเข้าถึงธรรมเหลือเกิน..! นี่แหละ..คือการที่เราปฏิบัติธรรมโดยที่ขาดปัญญาจริง ๆ

พูดกันคนละภาษาแล้วจะไปกันได้อย่างไร ? คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็มองศาสนาในแง่ร้ายไปเลย “สอนให้ลูกกูเป็นบ้า..!” คนเป็นลูกก็คิดว่า “แม่เราเข้าวัด ไม่มีเวลาอยู่ดูแลเราเลย พวกหัวโล้น ๆ ห่มเหลือง ๆ นี่แหละเอาแม่เราเข้าวัด เกลียดมัน” เจ๊งเลย..เราจะเห็นว่าสิ่งที่เราทำ.. อย่างที่เคยบอก เผลอเมื่อไรเราก็วางแล้ว แต่เราไปวางใส่หัวคนอื่นเขา จึงต้องใช้ปัญญาพิจารณาให้มาก ๆ ไว้