[เถรี]

ก็แปลว่าเราต้องเลือกเฉพาะในสิ่งที่เหมาะสมแก่ตัวเราเอามาใช้งาน ค่อย ๆ ขัด ค่อย ๆ เกลา ค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนไปเรื่อย แล้วท้ายที่สุดก็จะเป็นตัวตนของเรา ที่ไม่มีใครเหมือน แม้ว่าจะคล้ายคลึงใกล้เคียงบ้าง นั่นก็เป็นแค่ไม่กี่เปอร์เซ็นต์เท่านั้น

เหมือนอย่างกับเราเก็บเอาดินเหนียวจากแหล่งโน้นนิด จากแหล่งนี้หน่อย มาผสมปนเปรวมกัน แล้วปั้นเป็นปฏิมากรรมส่วนตัว ก็มีความเหมือนจากดินแหล่งโน้นนิด จากแหล่งนี้หน่อย แต่จะบอกว่าเป็นดินของที่นั่นทั้งหมดไม่ได้

เรื่องของการปฏิบัติธรรมก็เช่นเดียวกัน ตรงไหนที่เหมาะสมกับเรา ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนฝูงรอบข้าง หรือว่าจากตำรา หรือจากครูบาอาจารย์ เราก็เก็บเอาส่วนนั้นมาใช้งาน

อ่านตำราเล่มหนึ่งชอบใจตรงไหน..วางตำราทิ้งไปเลย..แล้วทำตรงนั้นให้ได้..ทำได้..ทบทวนจนมั่นใจ..แล้วค่อยไปอ่านใหม่ ไม่ใช่ว่าพระไตรปิฎกมี ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ กูจะทำทั้งหมด..! ชีวิตนี้ต่อให้อายุยืนสัก ๓๐๐ ปีก็ทำได้ไม่หมดหรอก..!

ดังนั้น..กองกรรมฐานอะไรที่เหมาะสมกับเรากองเดียวก็พอแล้ว หรือชอบใจพระคาถาบทไหนก็บทเดียวก็พอแล้ว เพียงแต่ว่าเวลาทำ ให้ควบกับลมหายใจเข้าออก ถ้าป้องกันความผิดพลาดก็ควบกับพุทธานุสติ นึกถึงพระพุทธเจ้า หรือจับภาพพระไปด้วย

ตอนนี้ต้องเอาให้ได้อย่างเดียวก่อน ถ้าทำถึงจริง ๆ กรรมฐานอื่นอยากได้ค่อยไปทำทีหลัง ไม่เช่นนั้นแล้ว ถึงเวลาเขาบอกว่ากรรมฐานกองนั้นดี เราก็ย้ายไปทำกองนั้น กองโน้นดี เราก็ย้ายไปทำกองโน้น ครูบาอาจารย์ท่านนั้นสอนดีมากเลย เราก็วิ่งไปหา รับเอาคำสอนมา ปรากฏว่าตีกันเกือบตาย..! เพราะใจชินกับของเดิม พอไปทำของใหม่ ใจก็คอยวิ่งเข้าหาของเดิม ก็เลยรู้สึกว่าไม่ดีไม่เหมาะ แล้วพอเขาบอกครูบาอาจารย์ท่านนี้ดี..เราก็วิ่งไปหาท่านนี้อีก

สรุปแล้วเก่งมาก..! ครูบาอาจารย์เพียบเลย แต่ทำตามครูบาอาจารย์จริง ๆ ไม่ได้สักรายเลย..! แล้วเมื่อไรจะเอาดีได้เสียที ?