[เถรี]

ถาม : ถ้าเราเพ่งภาพโครงกระดูก เราจะมีหลักในการเพ่งหรือพิจารณาอย่างไรบ้างครับ ?
ตอบ : อยู่ที่เราว่าจะเอาแบบไหน ถ้าจะพิจารณาให้เห็นจริง ก็แค่มองดูแล้วนึกว่าตัวเราก็เป็นอย่างนั้น แต่ถ้าจะเอาเป็นกสิณเลยก็มองดู หลับตานึกถึง พอภาพเลือนไปก็ลืมตาดูใหม่ แต่ขอโทษ...ถ้าเริ่มถึงอุปจารสมาธิโครงกระดูกจะเต้นได้ ที่นี้อยู่ที่เราว่าจะกลัวไหม ก็คือจะเคลื่อนไหวของเขาเอง ไม่ว่าอย่างไรโครงกระดูกก็ต้องขยับ คราวนี้เราจะกลัวไหม ?

เราก็ทำได้ ๒ อย่าง อย่างแรกก็คือพิจารณาว่าตัวเราก็เป็นอย่างนั้น แต่ถ้าหากว่าจะประเภทกำหนดภาพ อัฏฐิกัง ปะฏิกุลัง ก็ลักษณะคล้าย ๆ กับกำหนดกสิณ ก็คือลืมตามอง หลับตานึกถึง ภาวนา อัฏฐิกัง ปะฏิกุลัง ๆ ไปเรื่อย เดี๋ยวพอสมาธิทรงตัวภาพก็จะติดตาไปเอง

ถาม : แบบแรกนี่ ?
ตอบ : แบบแรกจะเป็นวิปัสสนาญาณมากกว่า แบบหลังไปทางเรื่องฤทธิ์เรื่องเดชมากกว่า ทำไปทั้ง ๒ แบบนั้นแหละ หมดเรื่องหมดราวไปเลย

อาตมาเองอยู่กับโครงกระดูกจนกระทั่งโครงกระดูกทนไม่ไหว ประเภทออกมาเป็นตัว ๆ เลย ต้องบอกเขาว่าไปห่าง ๆ หน่อย เพราะว่าอย่างไรแกก็เป็นผู้หญิง ถึงจะมาชุดไม่เหมือนชาวบ้านขนาดไหนก็เป็นผู้หญิง คนเขารู้เห็นเข้าจะไม่ดี เขาก็ยืนยันว่าคนอื่นจะไม่เห็น ท้ายสุดก็ไปถามหมออี๊ด (บุณฑริกา) ว่าโครงกระดูกนี่ผู้หญิงใช่ไหม? หมออี๊ดเขามาดู ๆ เขาบอกว่าใช่ ถามว่าดูออกอย่างไร ? หมอเขาบอกว่าสันคิ้วไม่มี ถ้าผู้ชายจะมีสันคิ้ว อาตมาก็อ๋อ...ที่แท้เราก็รู้ถูกเหมือนกัน