[ลัก...ยิ้ม]

หลวงปู่วัยท่านว่า คนนำของมาถวายท่านก็เหมือนกับมาเพิ่มขยะให้กับท่าน เป็นภาระที่ท่านต้องขนขยะไปที่อื่น (ไปแจกพวกชาวเขา) เพื่อขยะจะได้ลดลงหรือหมดไป

(พระธรรมเรื่องขยะ หากจะให้เกิดปัญญาทางพุทธ เมื่อเห็นธรรมภายนอกแล้วต้องน้อมเข้ามาเป็นธรรมภายใน ว่าขยะในบ้านเรามีมากแค่ไหน อะไร ๆ ก็ของกูหมด จนไม่มีที่จะวางของแล้ว ก็ยังพอใจที่จะเก็บขยะไว้ แล้วยังขยันหาขยะมาเพิ่มขึ้นอีก ความหลงตัวเดียวที่ไม่เห็นทุกข์จากการที่จะต้องคอยดูแลรักษาขยะ ซึ่งไม่สามารถจะเอาไปได้เลยแม้แต่ชิ้นเดียวเมื่อร่างกายตาย ขยะที่เรารักมากที่สุดในโลกคือตัวเราหรือร่างกาย หรือขันธ์ ๕ ที่จิตเรามาอาศัยอยู่ชั่วคราวนี่แหละ หวงเป็นที่สุด หลงรักมันเป็นที่สุด ตายแล้วเราก็เอาไปไม่ได้ จุดนี้แหละ ที่พระพุทธเจ้าท่านรู้ก่อนผู้อื่นทั้งหมดในโลกว่า หากวางอารมณ์หลงขยะ ที่เรารักที่สุดได้จุดเดียว คือขันธ์ ๕ หรือร่างกายนี้ได้ ว่ามันเป็นขยะ หาใช่เรา หาใช่ของเรา ความหลงเล็ก ๆ ในขยะอื่น ๆ ก็จะหลุดหมด คนฉลาดมีพุทธจริต พระองค์จึงทรงตรัสสอนให้ตัดขันธ์ ๕ ตัวเดียว หรือตัดสักกายทิฏฐิข้อเดียว ก็สามารถจบกิจในพระพุทธศาสนาได้ ผมก็ขอเขียนแนวทางในการพิจารณาทิ้งขยะไว้หยาบ ๆ เพียงแค่นี้)


ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น เล่มที่ ๙
รวบรวมโดย พล.ต.ท.นพ.สมศักดิ์ สืบสงวน

ขอเชิญทุกท่านเข้าไปอ่านได้ที่ www.tangnipparn.com