ครั้งหนึ่งที่บ้านสายลม หลวงปู่คำแสนมาพักพร้อมกับหลวงปู่ชุ่ม โพธิโก องค์ที่เข้านิโรธสมาบัตินั่นแหละ พอกลางคืนผู้เขียนก็เข้าไปปรนนิบัติไต่ถามว่า ท่านต้องการอะไรเพิ่มเติมบ้างหรือไม่ หลวงปู่คำแสนก็ยื่นเท้าให้นวด ท่านเอนกายพิงหมอนขวาน เคี้ยวหมากปากแดงยิ้มใจดีเชียวละ เรานวดไปก็แปลกใจว่าอายุท่านตั้ง ๘๐ แล้ว น่องยังแข็งยิ่งกว่าหนุ่ม ๆ อย่างเราเสียอีก ก็เลยชมเชิงปรารภ ท่านก็ตอบว่า
"เดินธุดงค์ตั้งแต่ยังเล็กน้อย เดินข้ามเขา ข้ามป่า ทะลุจากพม่าผ่านไทยไปถึงลาว บางทีก็เดินจากเมืองเหนือไปถึงเมืองใต้สุด เดินอย่างนี้ไม่รู้ภูเขากี่ร้อยลูก มันก็แข็งของมันเอง"
แหม มันคันหัวใจ เอาใหม่ ใจนี่มุ่งมั่นเต็มที่เลย
"ผมบวชแล้วจะธุดงค์เหมือนกัน"
ท่านยิ้ม ยิ้มมองลูกหมาตั้งท่าจะเป็นเสือ
"โอย สมาธิกระจิบกระจอกอย่างนี้ ออกไปก็ตายเปล่า"
หลวงปู่ชุ่มที่นั่งฟังเฉยมาตลอด "หัวเราะจนน้ำหมากหก"
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย เถรี : 27-07-2012 เมื่อ 13:30
|