[เถรี]

ในส่วนของมโนมยิทธิ การรู้เห็นต่าง ๆ อาตมายืนยันว่าเป็นแค่ของแถมในการปฏิบัติเท่านั้น สภาพจิตของเราถ้านิ่งพอก็เหมือนกับน้ำที่นิ่ง จะสะท้อนทุกสิ่งทุกอย่างรอบข้างลงไปให้เห็นชัด แต่พอเราเห็นแล้วมักจะเสีย พวกเราเสียตรงจุดที่ว่า “เพราะเห็นเราจึงเชื่อ” คราวนี้ใครเตือนก็ไม่ฟัง..ก็กูเห็น ตรงจุดนี้เป็นจุดใหญ่ที่เสียมามากของคนฝึกมโนมยิทธิ

อาตมาไม่อยากให้ท่านทั้งหลายต้องมาเสียเวลา แบบเดียวกับรุ่นที่นั่งเป็นตัวอย่างอยู่ตรงหน้านี้ แต่ละท่านกว่าจะกว่าพ้นไปได้ ติดแล้วติดอีก เรารู้วิธีแล้ว เราสามารถก้าวพ้นไปได้ง่าย ก็อย่าฉลาดไปติดอยู่ตรงนั้น มโนมยิทธิทำให้เรารู้จักพระนิพพานได้ ไปพระนิพพานตรง การรู้เห็นทุกอย่างเพื่อยืนยันว่าทุกชาติเกิดมามีแต่ความทุกข์ ขึ้นชื่อว่าเกิดมาทุกข์อย่างนี้เราต้องการอีกหรือไม่ ? ถ้าเราไม่ต้องการ ก็ต้องตั้งเป้าในชีวิตไว้แล้วไปให้ถึง

ตุ๊พ่อท่านอายุจะ ๘๐ แล้ว หลวงตาท่าน ๗๐ กว่า อาตมาก็ใกล้ ๖๐ แล้ว อยู่บอกกล่าวพวกเราไปได้อีกไม่เท่าไรแล้ว ต้องเร่งรัด ต้องขวนขวาย มีตนเป็นที่พึ่งแห่งตน อย่างที่ตุ๊พ่อท่านบอก พระพุทธเจ้าท่านตรัสเอาไว้ว่า อัตตา หิ อัตตโน นาโถ ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน โก หิ นาโถ ปโร สิยา คนอื่นใครเลยจะเป็นที่พึ่งของเราได้ อัตตา หิ สุทันเตนะ ตัวเราที่ฝึกมาดีแล้วนั้นแหละ นาถัง ลภติ ทุลลภัง เป็นที่พึ่งที่หาได้โดยยาก

ถ้าจะยึดคุณพระรัตนตรัยให้ยึดในความดีของ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ที่เป็นส่วนนามธรรม พระพุทธเจ้าของเราประกอบไปด้วยคุณความดีอย่างไร ? พระธรรมป้องกันไม่ให้เราตกไปในที่ชั่วอย่างไร ? พระสงฆ์ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบอย่างไร ? ให้ยึดตรงจุดนั้นแทน อย่าไปยึดในตัวตน เพราะแม้แต่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ปรินิพพานไปแล้ว ขอฝากเอาไว้แค่นี้ก่อน มีอะไรก็ฟังจากหลวงตาต่อ