[เถรี]

ที่เหลือหายไปไหนกัน มาด่วน ๆ เลย..! คราวนี้รู้หรือยังว่าการทำความดีนี่ยากแค่ไหน ? พาตัวเองมาให้ถึงที่ปฏิบัติธรรมยังยากเลย..!

การฝึกฝนตนเองเป็นของยาก อาตมาเองก็เป็นลูกหลานสุนทรภู่เหมือนกัน สมัยก่อนถึงเวลามีอะไรก็คร่ำครวญเป็นโคลงเป็นกลอนระบายอารมณ์ ดีกว่าไปด่าชาวบ้านตั้งเยอะ..! เขียนกลอนท่อนหลังไว้ แล้วเกือบ ๒๐ ปีต่อมา ค่อยไปเขียนท่อนแรก..ตลกไหม ? เขียนท่อนหลังไว้ว่า

ของสิ่งใดการได้มาถ้าลำบาก..........ต้องทุกข์ยากมักมีค่ามหาศาล
ดุจเหล็กกล้าผ่านการทุบชุบเป็นนาน.....จึงตระการเป็นอาวุธสุดแหลมคม

ปลอบใจตัวเองว่าสู้ ๆ แล้วหลังจากนั้นเกือบ ๒๐ ปีให้หลัง ก็นึกได้ว่ายังไม่พอ ก็เลยเขียนท่อนแรกเพิ่มเข้าไป

อุปสรรคมากมีที่ขัดขวาง...........ต้องถากถางบุกบั่นไม่หวั่นไหว
ถึงทุกข์ยากลำบากสักเพียงใด..........ย่อมฝ่าฟันพ้นไปได้สักวัน

ของสิ่งใดการได้มาถ้าลำบาก.................ต้องทุกข์ยากมักมีค่ามหาศาล
ดุจเหล็กกล้าผ่านการทุบชุบเป็นนาน............จึงประการเป็นอาวุธสุดแหลมคม

สรุปง่าย ๆ ว่าไม่มีอะไรหรอกที่ทำแล้วจะได้เดี๋ยวนั้น พวกเราส่วนใหญ่ฝันให้ไกลแต่ไปไม่ถึง เพราะว่าขาดความเพียร ขาดความอดทน

โดยเฉพาะเด็กรุ่นหลัง หลายคนเห็นว่าหลวงพ่อเล็กโคตรขยันเลย ขอยืนยันว่าขยันที่โยมเห็นนี่ อาตมาโดนพ่อแม่ตีตูดลายมาเยอะต่อเยอะแล้วว่าขี้เกียจ..! แล้วไอ้เด็กขี้เกียจสุด ๆ ของยุคนั้นนั่นแหละ คือคนที่ในยุคนี้เขาบอกกันว่าโคตรขยันเลย..! เราจะเห็นว่าแต่ละยุค สมรรถนะของคนลดลงไปเรื่อย สมรรถนะคือความสามารถ ความสามารถจะลดลงไปเรื่อย ๆ

เพราะฉะนั้น..ถ้าหากว่าอยากเก่งก็ต้องขยัน โบราณเขาบอก "อยากสูงให้เขย่ง อยากเก่งต้องขยัน" อย่างพวกเราก็ขยันได้สามวัน บางคนก็วันเดียวแค่นั้นแหละ วันที่สองก็ไม่เอาแล้ว อยู่ใกล้หลวงพ่อขยันขึ้นมาหน่อย แต่พอหันหลังจากวัดไป สามชั่วโมงลืมหมดแล้ว..! กลับไปกิน ไปเที่ยวต่อ กลายเป็นลูกกิเลสตามเดิม ไม่ยอมเป็นลูกพระสักที..!