[เถรี]

ถาม : สมัยก่อนตอนผมสนใจปฏิบัติ ผมก็อาศัยอ่านหนังสือของครูบาอาจารย์หลายท่าน อย่างของหลวงพ่อพุทธทาส หลวงปู่มั่น และหลวงพ่อฤๅษี ทั้งสามองค์ปฏิปทาต่างกัน แต่จุดมุ่งหมายคือจุดเดียวกัน ก็เลยปฏิบัติ อ่านหัวข้อหลักธรรมนั่งสมาธิและพิจารณาหลักธรรม อยู่กับในอารมณ์นั้นแต่ว่าเหมือนหุ่นยนต์เกินไป ?
ตอบ : คนฝึกปฏิบัติใหม่ ๆ จะเป็นอย่างนั้นทั้งนั้น พอสมาธิเริ่มทรงตัวจะไม่แยแสคนอื่น สนใจอยู่กับอารมณ์เฉพาะหน้า แล้วถ้าสมาธิทรงตัวจริง ๆ รัก โลภ โกรธ หลงจะไม่เกิด เหมือนกับคนตายด้าน เหมือนกับหุ่นยนต์อย่างที่โยมว่า

การฝึกจะต้องปรับไปจนถึงระดับหนึ่ง ที่สมาธิสามารถใช้ในงานทั่วไปได้ ถ้าอย่างนั้นก็จะกลับเป็นคนธรรมดาอีกครั้งหนึ่ง แต่ว่าจะธรรมดาลักษณะที่ว่า ทำอะไรผิดพลาดน้อยเพราะว่าสมาธิทรงตัว

ถาม : พอมาถึงเดี๋ยวนี้เป็นเวลา ๑๐ ปีแล้ว เหมือนจะเห็นผล มีความสุข หัวเราะ เป็นความสุขที่เกิดขึ้นมาเอง ?
ตอบ : การปฏิบัตินั้นมีระดับขั้นของเขาอยู่ อย่างอาตมาเอง ตอนที่ฝึกพวกพรหมวิหาร ๔ ทุกคนไม่รู้ก็คิดว่าบ้า เพราะยิ้มให้เขาได้หมด มีความสุข เยือกเย็น เบิกบาน รื่นเริง อยากจะแบ่งปันให้กับคนอื่นเขา ในเมื่อความรู้สึกนี้เกิดขึ้น อาการภายนอกก็คือเจอใครก็ยิ้มให้เขาหมด เดินบิณฑบาตไม่รู้จะยิ้มกับใคร ก้มหน้าก้มตาเดิน ยิ้มให้กับดินก็ยังเอา เพราะฉะนั้น..เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องปกติที่คนเราเวลาปฏิบัติจะต้องผ่าน