[เถรี]

พระอาจารย์เล็ก : เรื่องนี้ไม่ต้องเล่าหรอก เพราะว่าลักษณะอย่างนั้นใครก็กอดแขนหลวงพ่อท่านได้โดยที่ไม่โดนไม้เท้าเสียก่อน อยากจะทวนที่หลวงตาท่านเล่าเกี่ยวกับป้าชอ ป้าเชิญ พวกเราหลายคนอาจจะไม่ทัน การที่เราปฏิบัติธรรมถ้าตั้งใจมากเกินไปมักจะไม่ได้ เพราะว่าลักษณะอย่างนั้นเป็นความฟุ้งซ่าน อย่างที่อาตมาบอกเมื่อครู่ว่า ๓ ปีแล้วทำไม่ได้สักที..ได้ไม่ได้ก็ช่างมัน..โป๊ะเดียวได้เลย ก็คือเราต้องลดกำลังใจที่เกินพอดีไปจะได้เอง ตั้งใจเกินไปจะไม่ได้

ส่วนที่ตุ๊พ่อสิงห์ท่านพูดถึง "แม่ดม" แม่ดมเป็นหมาประจำองค์ของหลวงพ่อท่าน หลวงพ่อวัดท่าซุงออกรับแขก แม่ดมก็จะนั่งอยู่ข้างที่นั่งประจำ พอแม่ดมตาย หลวงพ่อท่านบอกกับลูกของแม่ดม ก็คือโคล่าว่า “โคล่า...ต่อไปนี้ทำหน้าที่แทนแม่นะ” ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา โคล่าก็มีหน้าที่ตามหลวงพ่อท่านออกรับสังฆทาน เฝ้าอยู่ด้านข้างตั้งแต่วันแรกจนวันสุดท้ายของชีวิตเหมือนกัน

ระยะท้าย ๆ โคล่าสายตาเสีย มองอะไรไม่ค่อยเห็น เดินชนไปเรื่อย แต่ก็ยังเดินไปจนกระทั่งถึงที่ แล้วก็ทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป ที่ตุ๊พ่อท่านบอกว่าระวังพวกเราจะอายหมา อาตมายืนยันว่าอายมาเยอะแล้ว หมาวัดท่าซุงเก่งกว่าพระเยอะเลย โดยเฉพาะ "เจ้าทหาร" แสบสุด ๆ เป็นขี้กลาก พอถึงเวลาพระทำวัตร ถ้ารูปไหนไม่ไปทำวัตรที่นั่งจะว่าง เจ้าทหารจะไปนั่งเกาขี้กลากตรงนั้น เหมือนอย่างกับประจานว่าเป็นพระแท้ ๆ ยังขี้เกียจ สู้หมายังไม่ได้..!