[เถรี]

ถ้าเรามีปัญญาพิจารณามาถึงตรงนี้ ย่อมต้องต่อยอดไปอีกว่า แล้วถ้าอย่างนั้นทำอย่างไรเราถึงจะพ้นไปได้ เราก็จะเห็นได้ว่า การเกิดเป็นมนุษย์นั้น แม้จะอยู่ในสุคติภูมิ แต่ก็ยังประกอบไปด้วยความทุกข์เป็นปกติ เป็นเทวดา เป็นนางฟ้า เป็นพรหม เพียงแค่พ้นทุกข์ได้ชั่วคราว ถ้าหมดบุญเมื่อไร ต้องลงมาเกิดเป็นมนุษย์ก็ทุกข์อีก หรือถ้าหมดบุญแล้วลงไปสู่อบายภูมิ ก็ยิ่งทุกข์หนักเข้าไปใหญ่ มีสถานที่แห่งเดียวที่จะพ้นจากความทุกข์โดยสิ้นเชิง นั่นก็คือพระนิพพาน

เมื่อเป็นดังนั้นก็ขอให้ทุกคนตั้งใจว่า ถ้าเราเกิดอุบัติเหตุอันตรายใด ๆ ถึงแก่ชีวิตก็ดี หรือว่าหมดอายุขัยตายลงไปก็ดี เราขอไปอยู่ที่พระนิพพานแห่งเดียว แล้วกำหนดนึกถึงภาพวัตถุมงคลนั้น ๆ ที่ติดตัวเราอยู่ จะเป็นรูปเหรียญครูบาอาจารย์ก็ดี หรือว่าเป็นรูปพระพุทธก็ดี ว่านั่นเป็นตัวแทนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า นั่นเป็นตัวแทนของครูบาอาจารย์ของเราที่อยู่บนพระนิพพาน

เราเห็นท่านก็คือเราอยู่ใกล้ชิดกับท่าน เราอยู่ใกล้ชิดกับท่านคือเราอยู่บนพระนิพพาน เมื่อวางกำลังใจดังนี้แล้ว ก็พิจารณาดูว่า ถ้ายังมีลมหายใจเข้าออกอยู่ ก็กำหนดดูกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกควบไปด้วย ถ้ายังมีคำภาวนาอยู่ ก็ให้กำหนดรู้คำภาวนาไปด้วย ถ้าลมหายใจเบาลงหรือว่าหายไป คำภาวนาเบาลงหรือขาดหายไป ก็ให้เรากำหนดรู้ว่า ตอนนี้ลมหายใจเบาลงหรือขาดหายไป คำภาวนาขาดหายไป เป็นต้น

อย่าอยากดิ้นรนให้เป็นเช่นนั้นและอย่าไปตะเกียกตะกายไปให้พ้นจากสภาพเช่นนั้น ถ้าเราเอาสติตามดูตามรู้ไปเฉย ๆ สภาพจิตเราจะดิ่งลึกเป็นสมาธิมากขึ้น ๆ จนกลายเป็นอัปปนาสมาธิในที่สุด ลำดับต่อไปก็ให้ทุกท่านภาวนาและพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา

พระครูวิลาศกาญจนธรรม
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านวิริยบารมี
วันเสาร์ที่ ๒ พฤศจิกายน ๒๕๕๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษรโดยคะน้าอ่อน)