[เถรี]

อาตมานี่เกิดกลางนา โยมแม่ทำคลอดตัวเองเสร็จสรรพก็กลับบ้าน คนโบราณเขารู้จักอยู่ไฟจึงแข็งแรง สมัยนี้ไม่อยู่ไฟไม่ค่อยแข็งแรง เจ็บออด ๆ แอด ๆ มีลูก ๒-๓ คนก็แย่แล้ว พวกเราน่าจะลองไปผจญภัยอย่างนั้นดูบ้าง มีชีวิตอยู่กลางป่าเสือป่าช้างไม่พอ เสือคนก็ยังคอยปล้นอยู่ ต้องตะเกียกตะกายทำมาหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องให้พอ ซ้ำยังต้องเลี้ยงลูกอีกเป็นสิบคน

อาตมาพาโยมแม่ไปฝึกมโนมยิทธิที่วัดท่าซุง ด้วยความที่หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบอกว่า คนบ้านเดียวกันสอนกันไม่ได้หรอก ต้องให้คนอื่นสอน ก็เลยไปฝากครูพรรณีสอน ครูพรรณีสอนโยมแม่อยู่พักหนึ่ง ก็เดินหัวเราะออกมา ถามว่า “ท่านเล็ก..สอนแม่อย่างไร ถามแม่ว่าเกิดมาทุกข์ไหม ? แม่บอกไม่ทุกข์”

หลักการของหลวงพ่อวัดท่าซุงก็คือ ถ้าไม่เห็นทุกข์ก็ไม่เบื่อหน่าย ย่อมไปพระนิพพานไม่ได้อยู่แล้ว อาตมาบอกว่า “ครูพูดผิด ให้พูดใหม่ ไปถามแม่ว่าทุกข์ไหม ? แม่ไม่รู้หรอก ต้องถามว่าลำบากไหม ? แบบนั้นแม่บรรยายได้ ๓ วัน ๓ คืน” คนโบราณเขาไม่เข้าใจหรอกว่าทุกข์แปลว่าอะไร แต่ถามว่าลำบากไหม ? ถามแม่ดูสิ เล่าได้ ๓ วันไม่จบหรอกว่าชีวิตนี้ลำบากแค่ไหน

ฉะนั้น..บางทีในเรื่องการสอนกรรมฐาน ไปเจออาจารย์ที่ไม่เข้าใจลูกศิษย์ บางทีพาลูกศิษย์ไปไม่ได้หรอก แบบเดียวกับที่อาตมาไปฝึกมโนยิทธิใหม่ ๆ ครูฝึกคนแรกสอนอาตมาไม่ได้หรอก ถามว่า “สว่างไหม ? เห็นอะไรไหม ?” หลับตาอยู่จะไปเห็นอะไรวะ ? ไปได้คนข้างหลังถามว่า นึกถึงภาพพระได้ไหม ? โอ๊ย..สบายอยู่แล้ว ฉะนั้น..บางทีครูฝึกถ้าพูดไม่ตรงจริตของเรา แทนที่เราจะฝึกได้ก็ฝึกไม่ได้ไปเลย