[เถรี]

เมื่อวานตอนเดินทางไปกัน ตลอดทางก็มีการทดสอบไปเรื่อย ไม่ได้ทดสอบอะไรหรอก ดูกำลังใจหมา เรารู้กำลังใจคนได้ เราต้องรู้กำลังใจหมาได้ เพราะหมากำลังใจต่ำกว่าเรา หมาตัวนี้ข้ามถนนจะไปทางไหน ? จะเลี้ยวกลับเวลารถมาหรือเปล่า ? จะไปซ้ายหรือไปขวา ?

พอทดสอบ อาตมาฟันธงว่าต้องเป็นอย่างนี้แล้วก็เป็นตามนั้น แต่อย่างพวกน้องเล็กจะไม่กล้า เขารู้นะ แต่พอเอาจริงให้ยืนยัน เขาเริ่มอึกอัก เพราะอะไร ? กลัวหน้าแตก ตัวกลัวหน้าแตกที่โผล่ขึ้นมานี่ก็คือสักกายทิฐิ ตัวกูของกูยังทิ้งไม่ได้ เพราะกลัวผิด

สมัยอยู่วัดท่าซุง อาตมาจะโดนเพื่อนพระกระทืบมาหลายที พอหลวงพ่อถาม "เฮ้ย..วันนี้ทดสอบทิพจักขุญาณกันดีไหม ?" "ดีครับ" ไปดีครับอยู่คนเดียว อาตมาถือว่าตอบถูกได้กำไร แต่ถ้าตอบผิดเราได้บทเรียน หลวงพ่อท่านจะบอกว่าผิดตรงไหน แต่คนอื่นกลัวผิด ต่างกันตรงนี้ ดังนั้น..เรื่องของการปฏิบัติอย่าไปกลัวผิด แต่ถ้าผิดแล้ว รู้ตัวเมื่อไรให้รีบแก้ไข ทำถูกเราได้กำไร ทำผิดเราได้บทเรียน เรามีแต่ได้ ไม่มีเสีย

ถาม : วางกำลังใจต่างกัน ?
ตอบ : แบบที่อาตมาว่ามานี่แหละคืออุเบกขา จำไว้ชัด ๆ เลย ว่าเบรกขาด้วย เบรกแขนด้วย เวลาที่ท่านเบิร์ธมาเล่าเรื่องคนอื่นให้ฟัง อาตมาก็แหย่ไปด้วย สนุกดี จนเขาว่า ทำไมหลวงพ่อมองโลกในแง่ดี เพราะว่าเราต้องคิดแทนคนอื่นในด้านดี ๆ ถ้าไปคิดแทนคนอื่นในด้านร้ายก็บรรลัย ก็ในเมื่อคิดด้านดีได้ แล้วจะไปคิดด้านร้ายทำซากทำไม..!