พาใจกลับบ้าน (๒๒)
ตัวอย่าง ตอนนี้ที่พวกเรานั่งอยู่ ถ้าบอกว่า หาจิตยังไม่เจอ หาความคิดยังไม่เจอ
ก็ให้ฝึกมาดูกายก่อน อย่างเรานั่งอยู่ เรารู้สึกดูที่แขนของเรา เรามีแขนกันอยู่
ดูที่แขนด้านขวาของเรา ไม่ต้องไปมองที่แขน (บางคนไปมองที่แขนของตัวเอง)
ให้รู้สึกว่า เรามีแขนอยู่ รู้สึกตั้งแต่ที่มือไล่ขึ้นมาจนถึงหัวไหล่ รู้อยู่ด้านขวา
เสร็จแล้วก็ย้ายไปแขนด้านซ้าย ไล่จากหัวไหล่ไปเรื่อย ๆ ไปจนถึงปลายนิ้วมือ
แล้วก็ย้ายมาอีก ย้ายมาที่ใบหน้าของเรา รู้ว่านี่คือใบหน้าของเรา ลองรู้สึกดูว่า นี่คือหน้าผาก
ไล่เข้ามาเรื่อยที่คิ้ว ตา จมูก ปาก ที่ปลายคาง มาดูที่ศีรษะของเรา ด้านบนกระหม่อมของเรา
แล้วค่อยไล่มาที่ใบหู ไล่มาที่ท้ายทอยของเรา ไล่มาที่คอของเรา
นี่ก็เป็นการฝึกการรู้สึกตัวให้อยู่กับปัจจุบัน
หรือมาดูที่ลำตัวของเราจากหัวไหล่ลงไปที่หน้าอกของเรา
ไปที่ท้องของเรา นี่ก็จะรู้สึกได้ชัดเหมือนกัน
หรือที่ขา ไปสังเกตขาของเรา ที่ต้นขา หัวเข่า จนไปถึงฝ่าเท้า แล้วก็ไปที่ปลายเท้า
และลองย้ายความรู้สึกจากปลายเท้า ไปที่ปลายเท้าอีกข้างหนึ่ง
ปลายเท้าด้านซ้าย จากปลายเท้าด้านซ้ายก็ขึ้นมาที่หัวเข่า
แล้วมาที่ต้นขาของเรา ฝึกรู้สึกตัวอย่างนี้ได้
__________________
การรักษากำลังใจสำคัญที่สุด...ได้ดีอย่าฟู แล้วขณะเดียวกันว่า ถ้าได้ร้ายก็อย่าฟุบ ให้เห็นว่ามันเป็นปกติของมัน เรื่องของมัน
ถ้ามันดีมาพออาศัยได้ก็ดีกับมันไป ถ้าหากว่ามันไม่ดีมา เราอยู่กับมันก็ให้รู้อยู่มีสติอยู่ ถึงเวลาก็ต่างคนต่างไปอยู่แล้ว...
กำลังใจของเราพลาดแม้แค่วินาทีเดียวนี่ อาจจะหมายถึงแพ้ทั้งกระดาน
อะไรมันก็ไม่เจ็บปวดเท่ากับต้องเกิดใหม่ มันเป็นทุกข์ เป็นโทษสุด ๆ จริง ๆ
กระโถนข้างธรรมาสน์ ฉบับที่ ๕๑
|