[เถรี]

อีกส่วนหนึ่งที่ได้เตือนกับคณะธุดงค์ธรรมยาตราของพระวิปัสสนาจารย์ ๖๔ นี้ก็คือ เราเดินกันแบบสบายเกินไป ทำให้ขาดการฝึกฝนเรื่องความพากเพียรและความอดทน คำว่าสบายในทีนี้ก็คือสบายทั้งระยะทางเพราว่าเดินไม่มาก อย่างที่กระผม/อาตมภาพเดินนั้น ปกติก็คือวันละ ๔๐ กิโลเมตร แต่ท่านทั้งหลายเดินกัน ๗ กิโลเมตรบ้าง ๙ กิโลเมตร บ้าง ๑๐ กิโลเมตรบ้าง มีอยู่วันเดียวที่เดิน ๒๐ กิโลเมตร ก็เพียงครึ่งเดียวที่กระผม/อาตมภาพเคยเดิน

แล้วก็ยังมีคณะเพื่อนฝูงสหธรรมิก ช่วยกันประสานงานกับวัดโน้นวัดนี้ในระหว่างทาง ขอที่พัก และรบกวนให้ทางวัดที่เราเข้าไปพักนั้นถวายภัตตาหารให้ด้วย ก็คือไม่ได้ลำบากด้วยการเดิน ไม่ได้ลำบากด้วยที่พัก ไม่ได้ลำบากด้วยภัตตาหาร แล้วอย่างนั้นเราจะขัดเกลาฝึกฝน โอกาสก็เป็นไปได้น้อยมาก

อีกส่วนหนึ่งก็คือเราท่านทั้งหลายแบกคำว่าพระวิปัสสนาจารย์ประจำกองการวิปัสสนาธุระแห่งประเทศไทยมา ยิ่งทำให้การปฏิบัติตนของเราลำบากมาก เพราะว่าญาติโยมเมื่อได้ยิน ก็ตั้งความหวังไว้สูงมาก

ดังนั้น..การที่ท่านทั้งหลายไปอยู่ที่ใดก็ตาม มีการสวดมนต์ทำวัตร มีการฟังครูบาอาจารย์บรรยายธรรม มีการเจริญสมาธิภาวนา แล้วท้ายที่สุดก็รวบรวมปัจจัยในลักษณะกองผ้าป่า ร่วมบุญกับสถานที่นั้น ๆ จึงเป็นสิ่งที่ท่านทั้งหลายสมควรที่จะต้องทำอยู่แล้ว

เนื่องเพราะถ้าเราไม่ได้ทำ ก็ไม่ได้ชื่อว่าเราออกปฏิบัติธรรมในลักษณะการจาริกธุดงค์ จึงเป็นภาระใหญ่ที่เราท่านทั้งหลายต้องแบกกิเลสตัวเอง ต้องแบกชื่อเสียงของคณะ และต้องแบกหลักธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และแนวทางการปฏิบัติ ที่พระองค์ท่านวางไว้เพื่อขัดเกลา กาย วาจา และใจของตนเอง ให้เหลือกิเลสน้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

หลังจากนั้นเมื่อขัดเกลาตนเองไปถึงระดับหนึ่ง มีความมั่นใจในหลักธรรมที่ตนเองฝึกฝนอบรมมา แล้วเราก็นำไปเทศนาสั่งสอนแก่ญาติโยมต่อ ถ้าหากว่าทำในลักษณะนี้ สิ่งที่ท่านทั้งหลายพูดก็จะขลัง เนื่องเพราะว่าผ่านการเคี่ยวกรำมาด้วยตนเอง ญาติโยมที่ได้ฟัง ก็จะเกิดความเคารพ เกิดความเชื่อถือ และตั้งใจปฏิบัติตาม ถ้าอยู่ในลักษณะนี้ ท่านทั้งหลายก็จะได้ช่วยกันจรรโลงพระพุทธศาสนาไปจนกว่าจะครบ ๕,๐๐๐ ปี