[เถรี]

สิ่งของที่เราใช้อยู่มีคุณค่าของตัวเอง มีงานของตัวเอง อย่างนาฬิกาเอาไว้ดูเวลา เรือน ๒๕๐ บาท ก็เอาไว้บอกเวลาได้เท่ากับเรือนละแสนสองแสน แล้วคุณจะไปซื้อสองแสนไว้ทำอะไรวะ...!?

มีนิทานฝรั่งอยู่เรื่องหนึ่ง เขาไปปาร์ตี้กัน ปรากฏว่ายามกันแขกคนหนึ่งไม่ให้เข้า บอกว่าแต่งตัวไม่ดี ไอ้นั่นกลับบ้านไปผูกไทใส่สูทสวมหมวกมา พอเข้าไปถึงก็ตักอาหารยัดใส่กระเป๋า “เอ้า...กินเข้าไป เสื้อของกู” ตักยัดใส่กระเป๋ากางเกง “เอ้า...กินเข้าไป กางเกงของกู”

คนก็ถามว่าทำไมต้องทำอย่างนั้น ? เขาบอกว่า พอผมแต่งตัวตามสบายเขาไม่ให้ผมเข้าแสดงว่าเขาต้องการเสื้อผ้าไม่ได้ต้องการผม ก็ให้เขาเลี้ยงเสื้อผ้าไปสิ เขาต้องการแค่ชุดสุภาพออกงาน ไม่อายเขาก็พอแล้ว สมัยผมฆราวาสซื้อเสื้อมียี่ห้อแต่ซื้อกางเกงโหล ผมจะเข้าร้านเครื่องกีฬาสั่งตัดกางเกงวอร์มทีละครึ่งโหล แต่เสื้อนี่จะซื้อเสื้อมียี่ห้อ สมัยนั้นก็มีโปโล แกรนด์สปอร์ต ซื้อทีหนึ่งครึ่งโหลใช้ไปเถอะ อีก ๓ ปีค่อยเจอกันใหม่