[เถรี]

โดยเฉพาะในความเป็นพระภิกษุสามเณร ในความที่เป็นพระของวัดท่าซุง ญาติโยมทั้งหลายหวังพึ่งพิงมาก เพราะเห็นว่าเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อ เห็นว่าเป็นพระวัดท่าซุง เราต้องถามตัวเองว่าทุกวันนี้ทำตัวสมกับเป็นพระวัดท่าซุงหรือยัง?

สมัยที่หลวงพ่อมีชีวิตอยู่ท่านบอกอยู่เสมอว่า ไปไหนแกบอกว่าเป็นพระวัดท่าซุง แกเอาซุงดี ๆ หรือซุงผุ ๆ ไปอวดเขา เราแบกหน้าที่ในการละกิเลสเฉพาะตนไม่พอ ยังแบกศักดิ์ศรีของครูบาอาจารย์ คือความเป็นลูกศิษย์ของหลวงพ่อวัดท่าซุงไว้ แบกชื่อเสียงเกียรติคุณของวัดท่าซุงเอาไว้ เรามีการขวนขวายละกิเลสเพียงพอที่จะภาคภูมิใจแล้วหรือยัง? สมกับที่เราเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อ สมกับที่เป็นพระวัดท่าซุงหรือยัง?

หลักการพิจารณาของพระท่านบอกว่า
บรรพชิตพึงพิจารณาเนือง ๆ ว่า กาย วาจา ใจ ที่ดีกว่านี้ยังมีอยู่ เราต้องทำ กาย วาจา ใจ เหล่านั้นให้ได้
บรรพชิตพึงพิจารณาเนือง ๆ ว่า คุณวิเศษของเรามีบ้างหรือไม่ เพื่อที่จะไม่เก้อเขินเมื่อเพื่อนสหธรรมิกไต่ถาม

หลวงพ่อเรามีความสามารถเลิศล้นจบฟ้าจบดินขนาดไหน เราได้สักส่วนเสี้ยวของท่านแล้วหรือยัง? มโนมยิทธิที่ถือว่าเป็นวิชาการที่หลวงพ่อท่านภาคภูมิใจ เป็นวิชาการที่ทำให้วัดท่าซุงเป็นวัดท่าซุงอย่างทุกวันนี้ เราฝึกฝนจนมั่นใจ สามารถท้าพิสูจน์ได้แล้วหรือยัง? ไม่ใช่พอเขาถามปุ๊บก็อึกอัก ไปไม่เป็น...กลัวผิด....กลัวอาย ถ้าอย่างนั้นก็เสียทีที่อยู่ในวัด เสียทีที่เป็นลูกศิษย์หลวงพ่อ

ญาติโยมทั้งหลายตั้งใจหวังพึ่งพิงเรา ตั้งแต่วันแรกที่บวชมาจนบัดนี้ ข้าวปลาอาหารตลอดจนปัจจัยอื่น ๆ ญาติโยมสงเคราะห์มาทั้งนั้น ทุกอย่างที่เรากินเราใช้ เกิดจากแรงศรัทธาของญาติโยมเขา กลายเป็นเลือดเนื้อร่างกาย ตลอดจนสิ่งที่ใช้สอยอยู่รอบตนนั้น ไม่มีอะไรเป็นของเราเลย เป็นสมบัติที่เกิดจากการสร้างสมของโยมเขาทั้งนั้น เราได้ทำอะไรที่ตอบแทนญาติโยมที่เขาส่งเสริมแล้วหรือยัง?