[เถรี]

ในเรื่องของหนี้สงฆ์นั้น พระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุง เคยยกตัวอย่างอาจารย์ทิม จะเป็นพระอาจารย์ทิมวัดไหนก็ช่าง ท่านบอกว่าพระอาจารย์ทิมทำแต่ประโยชน์ในพระพุทธศาสนาโดยเฉพาะการก่อสร้าง แต่ว่าท่านเจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมา ไม่มีเงินส่วนตัวก็เลยเอาเงินที่ใช้ในการก่อสร้างจำนวน ๖๐ บาท ไปซื้อยาเพื่อรักษาตัวเอง ปรากฏว่าตายไปเสียก่อน เงิน ๖๐ บาทจึงไม่ได้คืนสงฆ์

พระยายมราชท่านให้ยมทูตมาตามหลวงพ่อวัดท่าซุง บอกให้ไปดูหน่อย ไปถึงก็เห็นท่านอาจารย์ทิมโดนโซ่ล่าม พอสอบถามแล้วปรากฏว่า ท่านเอาเงินสงฆ์ไปใช้เพื่อซื้อยารักษาโรค ๖๐ บาท ยังไม่ได้ใช้คืนก็ตายก่อน ก็เลยติดหนี้สงฆ์ซึ่งการติดหนี้สงฆ์นั้นลงอเวจีอย่างเดียว

ญาติโยมทั้งหลายที่ไปตามวัดตามวาก็ดี ไปกินไปใช้หรือไปหยิบฉวยข้าวของอะไรมาก็ตาม ขอให้ทราบว่าโอกาสที่เราจะติดหนี้สงฆ์มีสูงมาก ต้องระมัดระวัง

หลวงพ่อท่านก็บอกว่าถ้า ๖๐ บาทผมใช้ให้เอง ควักให้เดี๋ยวนี้เลยก็ได้ พระยายมท่านบอกว่าไม่ได้ ถ้าลงมาถึงระดับนี้ต้องแก้ไขอีกวิธี ถามว่าแก้ไขวิธีไหน บอกว่าต้องสร้างพระชำระหนี้สงฆ์ให้ หลวงพ่อท่านก็ยอม เพราะเห็นว่าพระอาจารย์ทิมท่านเป็นพระดี ทุ่มเทการก่อสร้างเพื่อส่งเสริมพระพุทธศาสนา ท่านก็รับปาก พอรับปากโซ่ก็หลุดออกมา ท่านนึกถึงความดีก็กลายเป็นเทวดา มีเครื่องทรงสวยแพรวพราวและก็ไปยังวิมานของท่านเอง

นี่เป็นเงิน ๖๐ บาทและเป็นเงินที่ท่านไม่ได้ตั้งใจโกง ตั้งใจว่าไปซื้อยารักษาโรคถ้าหากว่าได้เงินส่วนตัวมาจะไปคืน อาตมาอยู่วัดท่าซุง พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านสอนว่า แม้โยมเขาถวายเงินมาแล้วบอกว่าเป็นส่วนตัว แกก็อย่าคิดเป็นอันขาดว่านั่นเป็นเงินส่วนตัว เขาถวายก็เพราะเราบวชเป็นพระ ดังนั้นถ้าเป็นเงินส่วนตัวที่โยมถวายมา ให้ใช้ในสิ่งที่สมควรต่อสมณสารูปเท่านั้น อย่างเช่นเป็นค่ารถ ค่าอาหารหรือช่วยเหลือผู้ที่ลำบากตกทุกข์ได้ยาก หรือจ่ายเป็นเงินค่ายารักษาโรค เป็นต้น ถ้านอกเหนือจากนั้นแล้วให้ผลักเข้าในกองบุญการกุศล เพื่อเพิ่มกุศลให้แก่ผู้ที่ถวายเรามา ท่านบอกว่าตราบใดที่แกยังบวชอยู่ คำว่าส่วนตัวอย่าให้มีเป็นอันขาด ก็แปลว่าต่อให้แยกเป็นเงินส่วนตัวก็ตาม เราต้องคิดอยู่เสมอว่านั่นเป็นเงินสงฆ์