[เถรี]

พระองค์ท่านตรัสเอาไว้ว่า “ตั้งแต่บำเพ็ญบารมีเพื่อพระโพธิญาณมา ในวัฏสงสารอันยาวไกลไม่เห็นต้นเห็นปลายนี้ คำว่าท้อแม้แต่นิดหนึ่งก็ไม่เคยปรากฏขึ้นในดวงจิตเลย”

เมื่อเราเห็นตัวอย่างจากองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ดี ตัวอย่างจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็ดี นำมาเปรียบแล้ว เราควรที่จะทำให้ได้อย่างนั้น ไม่ใช่พบการทดสอบหน่อยหนึ่งก็ท้อ พบการทดสอบนิดหนึ่งก็ถอย พบอะไรยากลำบากนิดหนึ่งก็ไม่เอาแล้ว เล่าเรื่องการปฏิบัติที่เข้มข้นหน่อยหนึ่งก็บอกว่าไม่ไหวแล้ว ถ้าอย่างนั้นท่านทั้งหลายจะประสบความสำเร็จได้อย่างไร ?

การที่จะก้าวล่วงห้วงวัฏสงสารนี้ เราต้องต่อสู้ฝ่าฟันสิ่งขวางกั้นต่าง ๆ ซึ่งเขาขวางอย่างสุดกำลัง ถ้าเราไปย่อหย่อนแล้วเราจะฝ่าฟันล่วงพ้นไปได้อย่างไร ? ถ้าเราไม่สามารถจะฝ่าฟันล่วงพ้นไปได้ โอกาสที่เราตกลงไปทุกข์ยากสาหัสอยู่ในอบายภูมิก็มีอยู่เกิน ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์

เรื่องเหล่านี้เราจึงควรที่จะตระหนักและสำนึกเอาไว้ ว่าการปฏิบัติธรรมของเรานั้น เราทำเพื่อเอาตัวรอดจากอบายภูมิ เราทำเพื่อก้าวไปสู่ภพภูมิที่ดีกว่านี้ เราทำเพื่อหลุดพ้นจากกองทุกข์ ไปสู่พระนิพพาน ถ้าทุกท่านมั่นคงต่อเป้าหมายในชีวิต มีความพากเพียรบากบั่นไม่ท้อถอย พอใจที่จะกระทำก็ทำแบบไม่สนใจไยดีว่าชีวิตนี้จะดับดิ้นสิ้นไปหรือไม่ก็ตาม ถ้ายังไม่ถึงจุดหมายเราจะไม่เลิกราเด็ดขาด

มีการไตร่ตรองทบทวนถึงผลการกระทำของเราว่า การปฏิบัติตั้งแต่ต้นมาจนบัดนี้เรามีความก้าวหน้าหรือไม่ ? จุดหมายปลายทางของเราอยู่ที่ไหน ? ตอนนี้เรายืนอยู่ตรงจุดไหน ? เราก้าวไปถูกทางหรือไม่ ? เหลือระยะใกล้ไกลจากเป้าหมายอีกเท่าใด ? สิ่งทั้งหลายเหล่านี้เป็นสิ่งที่เราลืมไม่ได้ และต้องตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติให้เต็มที่ จึงจะได้ชื่อว่าเป็นพุทธบริษัทที่ดี เป็นพสกนิกรที่ดี เป็นลูกศิษย์ของหลวงปู่หลวงพ่อที่ดี