[เถรี]

รุ่นน้องของอาตมภาพ ผศ.ดร.มงคลกานต์ ฐิตธมฺโม เรียนปริญญาตรีไป ๑๙ ใบ ถามว่า "ทำได้อย่างไร ?" "ก็พอคุณจบใบแรกแล้ว วิชาสามัญโอนหน่วยกิตได้ ก็ข้ามไปเรียนปี ๓ เลย เท่ากับว่าใบอื่นก็ใช้เวลาแค่ ๒ ปี แค่หาเวลาเช้าเรียนหนึ่งวิชา บ่ายเรียนหนึ่งวิชา ค่ำเรียนหนึ่งวิชา สองปีก็ได้มาอีกสามใบแล้ว พอถึงเวลาก็โอนวิชาสามัญไป วิชาเฉพาะของสาขานั้น ๆ ก็เรียนตามเขา"

ลักษณะของการปฏิบัติกรรมฐานก็เหมือนกัน พอกองแรกได้ กองอื่นก็แค่เปลี่ยนหลักการหรือวิธีการนิดเดียว คราวนี้อยากเก่งอย่างไรก็เอา ไม่มีใครว่า จะให้เกินมนุษย์มนาแบบพระมหามงคลกานต์ก็ทำไป เวลาไปคุยกับใครคุยไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก เพราะว่ารู้เยอะเกินไป

ฟังดูแล้วเหมือนกับง่ายนะ ซ้ายย่างหนอ..ขวาย่างหนอ ซ้ายย่างหนอ อ้าว..สะดุดแล้ว ไหนบอกว่าง่าย ? นั่นเป็นเพราะตั้งใจเกินไป เดินปกติ ๆ กำหนดความรู้สึกตามไปเท่านั้นเอง

อยู่ที่บ้านเดินคนเดียวสบายสุด มาอยู่รวมกันเยอะ ๆ เราต้องเดินตามจังหวะเขา บางคนก็ก้าวสั้น บางคนก็ก้าวยาว ปฏิบัติไปไม่เท่าไร โกรธเพื่อนอีกแล้ว "มันจะรีบเดินไปไหนวะ ? ติดตูดเราเลย..!"

ยิ่งทำจะยิ่งเห็นกิเลสตัวเอง เห็นแล้วอย่าเห็นเฉย ๆ ให้รังเกียจด้วย เบื่อหน่ายด้วย อยากจะไปให้พ้นด้วย แล้วรีบหาช่องทางที่จะไป พวกนี้จัดอยู่ในวิปัสสนาญาณ ๙ อย่าง

พอหาช่องทางได้แล้วคราวนี้ก็ไล่ไปเลย รถ ๗ ผลัด

สีลวิสุทธิ..รักษาศีลให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ ศีลบริสุทธิ์บริบูรณ์ ไม่ล่วงเกินด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจ จิตตวิสุทธิย่อมเกิดขึ้น

เมื่อจิตตวิสุทธิเกิดขึ้น ความลังเลสงสัยต่าง ๆ หมดไป กังขาวิตรณวิสุทธิก็เกิดขึ้น

เมื่อความลังเลสงสัยหมดไปก็เร่งหาทางตรงที่จะวิ่งต่อไป ปฏิปทาญาณทัสสนวิสุทธิก็เกิดขึ้น

เมื่อปฏิบัติตามแนวทางนั้น ๆ แล้ว มัคคามัคคญาณทัสสนวิสุทธิก็เกิดขึ้น

ไล่ไปเรื่อยเดี๋ยวก็จบ..นั่นแค่ตำรา..! ไม่ต้องไปสนใจมาก จะเรียกอะไรช่างหัวมัน เรามีหน้าที่ทำ ทำได้สำคัญกว่ารู้ว่าเรียกว่าอะไร ? รู้มากยากนาน รู้น้อยก็พลอยรำคาญ