[เถรี]

มีผู้หญิงคนหนึ่งมาจากประเทศอังกฤษ เธอเป็นคนไทยที่ไปเรียนอยู่ที่นั่น พระอาจารย์จึงสอบถามว่าไปอยู่ที่ไหนมา แล้วท่านจึงกล่าวว่า "ไปอยู่ต่างประเทศ นาน ๆ ไปบุคลิกจะเป็นฝรั่ง จึงได้ถามว่าไปอยู่ที่ไหนมา ?

ที่ว่าบุคลิกเป็นฝรั่ง ไม่ใช่ว่าหน้าตาเหมือน คือ บ้านเขาเราจะรู้สึกว่าเขากล้าแสดงออก ตรงไปตรงมา เคารพกฎหมายและความมีระเบียบ บุคลิกพวกนี้จะติดตัวมา จนกลายเป็นสมบัติของเราไปแล้ว

ต่อไปเราจะอยู่ประเทศไทยยาก เพราะเราจะทนความไม่มีระเบียบไม่ได้แล้ว ประเภทนัดตอนนี้แล้วอีกชั่วโมงยังไม่มา ได้ทะเลาะกันบ้านแตกแน่ แต่ต่างประเทศเขาตรงเวลาชนิดนาทีต่อนาที

บ้านเขามีส่วนดีของบ้านเขา บ้านเรามีส่วนดีของบ้านเรา แต่ทีนี้พอเราเคยชินกับที่หนึ่ง แล้วเอาไปวัดกับอีกที่หนึ่ง ก็จะเกิดข้อเปรียบเทียบที่ต่างกันมาก

ตอนที่ไปพม่าเมื่อ ๕ - ๖ ปีก่อน แรก ๆ อาตมารับเขาไม่ค่อยได้ เพราะเขาทำอะไรยืดยาดมาก เราต้องการจะเช่ารถตอนนี้ เขาบอกว่าวันนี้เป็นวันไม่ดี ออกรถไม่ได้ ให้รอก่อน พอถึงเวลารถวิ่ง เขาก็วนไปรับคนก่อน คือ ไหน ๆ ออกแล้วก็รับคนให้เต็มที่ นั่นเราเช่ารถเขามาแล้วนะ

วนแล้วหมู่บ้านนี้ไม่มี ก็วนไปหมู่บ้านอื่นอีก วนเสร็จย้อนกลับมาหมู่บ้านเดิม ถามว่ามีใครเปลี่ยนใจไหม ? คนเขาก็บอกว่ายังไม่ได้เตรียมตัวเลย คนขับรถก็บอกว่าไม่เป็นไร..รอได้..! สรุปแล้ววันทั้งวันเขาพาเราวิ่งไปได้แค่ ๒๒ ไมล์ แล้วเราก็ต้องไปค้างคืนกลางทาง

ถ้าสภาพจิตยอมรับ ไม่ดิ้นรนมาก เราก็จะอยู่ได้ แต่ถ้าดิ้นรนมาก เดี๋ยวก็เตลิดกลับไปต่างประเทศอีก"