[สุธรรม]

ท่านกบ (เสื้อกันหนาวสีดำ) ผู้มีน้ำใจ ตามมาส่งและลากันตรงนี้

มัคคุเทศก์รูปหล่อเดินมาอย่างกระฉับกระเฉง น่าจะเติมคาเฟอีนในเลือดมาอย่างเต็มเปี่ยมแล้ว เมื่อเห็นทุกคนในคณะอยู่กันครบถ้วนก็ทำท่าประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้นครับนี่ ?”

“ ๑. คนเยอะ “อิ๊บอ๋าย” จนเดินดูอะไรไม่สะดวก
๒. ข้าวของราคาแพงเกินกว่าที่จะซื้อไหว
๓. พวกเราตรากตรำกันจนหมดสภาพแล้วว่ะ..!”

อาตมาสรุปสถานการณ์ย่อให้ฟัง คุณโอ๋ยังหันไปซาวด์เสียงทุกคนอีกรอบ เมื่อได้รับการยืนยันมาเหมือนกันทุกประการ จึงควักโทรศัพท์มือถือออกมาโทรไปหาพลขับ แจ้งให้ไปยังจุดนัดพบในอีก ๒๐ นาทีข้างหน้า แล้วนำพวกเราเดินย้อนกลับมายังเสาสวยที่โลกลืม ซึ่งยังคงถูกลืมต่อไป เพราะทุกคนทำท่าไร้แรงบิน มัคคุเทศก์รูปหล่อจึงงดการบรรยาย เดินลิ่วนำไปอย่างเดียว...

แม้ว่าจะบ่ายสี่โมงแล้ว แต่แดดยังจัดเหมือนกับบ่ายโมงของบ้านเรา ทุกคนจึงเดินเบียดกันอยู่ในร่มเงาของตัวตึก ท่านอาจารย์ ดร.พิเชฐถ่ายวีดิโอไปก็หัวเราะไป “ฝรั่งเขาเดินหาแดด แต่พวกเราคนไทยเดินหาร่มกัน” ก็จริงของท่านอาจารย์ แต่ถ้าบ้านเขาแดดจัดทุกวันเหมือนกับบ้านเรา เชื่อว่าพวกเขาก็คงเดินหาร่มเหมือนกันแหละครับ...

เลี้ยวซ้ายเมื่อโผล่มาที่ตรอกก่อนที่จะเดินต่อมาจนถึงสี่แยก มุดตามกันลงอุโมงค์มาโผล่ในซอยใกล้ภัตตาคารเทียนสิน แล้วเดินขาลากกลับขึ้นเนินไปยังลานจอดรถ ล่ำลาและขอบคุณท่านกบผู้มีน้ำใจเสร็จรถก็โผล่มาพอดี กลายเป็นคนละคันกับขามา แต่พลขับหน้าตายคนเดิมยังคงทำหน้าที่อยู่ พวกเรารีบขึ้นประจำที่ คุณโอ๋กับคุณโอเล่นำน้ำดื่มมาถวายคนละขวด ขณะที่พลขับนำรถตรงไปตามถนน ดูจากแสงแดดที่ส่องเข้ามาทางซ้ายมือเต็ม ๆ แปลว่าพวกเรากำลังเดินทางขึ้นเหนือ...