[เถรี]

"หนทางในป่านั้น บริเวณที่พวกป่าไม้เดินไปไม่ถึง ก็ไม่ได้แปลว่าพรานจะเดินไปไม่ถึงด้วย ในเส้นทางระหว่างทุ่งใหญ่กับห้วยขาแข้ง จะมีด่านใหญ่อยู่เส้นหนึ่ง เป็นทางช้างเดิน ความกว้างน่าจะถึงสามเมตร ลึกประมาณหน้าแข้ง

ถึงเวลาช้างจะเดินผ่านเส้นนั้น พวกบรรดาสัตว์ต่าง ๆ ก็พลอยอาศัยไปด้วย อย่างพวกกระทิง พวกเก้ง พวกกวาง ฯลฯ สัตว์พวกนี้ไม่เคยได้กินของอร่อยข้างบน พอเดินตามช้าง ก็ได้อาศัยกินต้นไม้ใบไม้ หรือไผ่ที่ช้างดึงลงมาไปด้วย

พวกพรานก็ไปดักรออยู่แถวนั้น พรานบ้านช่องแป๊ะ บ้านแม่จันทะ แต่ละปีล่ากระทิงประมาณ ๒๐๐ ตัว อาวุธส่วนใหญ่เป็นไรเฟิลทันสมัย ตูมเดียวอยู่ทั้งนั้น เขาขนใส่เฮลิคอปเตอร์มาให้พร้อมกระสุน เฮลิคอปเตอร์ที่เข้าออกปกติเป็นของราชการหน่วยหนึ่ง

เขายิงกระทิงตัวหนึ่งหนักเป็นตัน แต่ตัดไปแค่หัว ขายให้กับพวกราชการ ราคา ๕๐๐ บาทเท่านั้น ส่วนเนื้อที่เหลือเป็นตันก็ทิ้งให้เน่าเฉย ๆ แล้วหัวนั้นก็ไปขายให้พวกข้าราชการเหล่านั้น ถึงเวลาก็เอาเครื่องบินขนออกมา รู้ ๆ อยู่ว่าใครทำ แต่ป่าไม้เขาเข้าไม่ถึง และก็ไม่อยากไปแตะต้องคนมีสี ก็ต้องปล่อยเลยตามเลย

ที่โป่งจงโคร่ง รอยต่อระหว่างอุ้มผางและห้วยขาแข้ง เป็นโป่งน้ำ สัตว์จะชอบมาก เพราะนอกจากจะได้กินเกลือแล้วยังได้กินน้ำด้วย ไม่ต้องเสียเวลาไปแทะดินแล้วหาน้ำกินอีก ดูดน้ำเกลือเข้าปากก็สบาย เวลาสัตว์เขาขาดเกลือก็จะไปหาดินโป่ง (ดินเค็ม) พวกนี้กิน"