[เถรี]

ร่างกายมีพื้นฐานมาจากความทุกข์ทั้งสิ้น เราเกิดมาก็ต้องพบกับความทุกข์ ต้องทนอยู่กับความทุกข์ ดังนั้น..ให้ทุกท่านตั้งใจว่า ขึ้นชื่อว่าการเกิดมามีร่างกายที่ไม่เที่ยงอย่างนี้ มีความทุกข์อย่างนี้ ไม่สามารถยึดถือมั่นหมายเป็นตัวเป็นตนได้อย่างนี้ เราไม่พึงปรารถนาอีกแล้ว เราตั้งใจว่าเราจะทุกข์ทนกับร่างกายนี้ในชาติเดียว ตายเมื่อไร เราขอไปพระนิพพาน

จากนั้นก็ให้ทุกท่านทบทวนดูว่า เรามีศีลทุกสิกขาบทบริสุทธิ์บริบูรณ์หรือไม่ ? ตอนนี้อย่างน้อยเราทุกคนรักษาศีลแปดอยู่ ในช่วงเวลา ๑ คืน ๑ วัน ที่ผ่านมานั้น เราได้ฆ่าสัตว์หรือทรมานสัตว์ แม้กระทั่งสัตว์เล็กสัตว์น้อยบ้างหรือเปล่า ? เราได้ลักขโมย หยิบฉวยสิ่งของที่เจ้าของเขาไม่ได้ให้หรือเปล่า ? เรามีการละเมิดพรหมจรรย์หรือไม่ ? อย่างเช่น การจับต้องเนื้อตัวของเพศตรงข้าม ที่ทำให้เกิดความกำหนัดยินดีขึ้นมานั้นมีหรือไม่ ?

เราได้พูดโกหกเพื่อนฝูงหรือเปล่า ? เราดื่มสุราหรือเสพยาเสพติดใด ๆ หรือไม่ ? เราได้กินอาหารตั้งแต่เลยเที่ยงแล้วไปหรือไม่ ? เราได้ฟังดนตรี ขับร้อง ละเล่น ประโคมหรือไม่ ? เราได้ตบแต่งร่างกายด้วยเครื่องประดับต่าง ๆ หรือไม่ ? เราได้ใช้ของหอม เครื่องย้อม เครื่องทาหรือไม่ ? และท้ายสุด เราได้นอนที่นอนสูง ที่นอนใหญ่บ้างหรือไม่ ? สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าทบทวนแล้วพบว่ามีข้อบกพร่อง ให้ตั้งใจว่าตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เราจะเป็นผู้ที่มีศีลบริสุทธิ์บริบูรณ์ แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตารักษาสิกขาบทต่อไป

หลังจากนั้นท่านทั้งหลายก็ทบทวนดูว่า เรามีความเคารพในพระรัตนตรัยอย่างแท้จริงหรือไม่ ? ยังมีการจาบจ้วงล่วงเกินด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจหรือไม่ ? ถ้าหากว่ายังมีอยู่ ก็ให้ตัดใจว่าตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เราจะประพฤติปฏิบัติอยู่ในอาการที่เคารพในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ จะไม่ล่วงเกินแม้ด้วยกาย ด้วยวาจา และด้วยใจ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง