[เถรี]

การปฏิบัติธรรมคือการทำสิ่งที่ซ้ำซากทุก ๆ วัน แต่ให้พินิจพิจารณาด้วยว่า เราทำวันนี้ได้ดีกว่าเมื่อวานหรือไม่ ? โดยเฉพาะการปฏิบัติธรรม อย่าให้มีการจัดปฏิบัติธรรมที่วัดแล้วเราจึงมาตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติกัน แต่ว่าให้อยู่ในลักษณะที่ว่ารักษากำลังใจของเราให้ต่อเนื่องกันโดยตลอด ไม่ใช่ลุกขึ้นแล้วเลิกปฏิบัติเลย

ถ้าลุกขึ้นแล้วเลิกปฏิบัติเลย ก็เหมือนกับเราว่ายทวนน้ำมา แล้วก็ปล่อยลอยตามน้ำไปไกลจนประมาณไม่ได้ ถึงเวลาก็ตะเกียกตะกายว่ายทวนน้ำขึ้นมาใหม่ แล้วก็ปล่อยอีก ก็ลอยตามน้ำไปอีก เราจะกลายเป็นคนขยันที่หาผลงานไม่ได้ เพราะว่าทำอยู่ทุกวัน แต่ก็โดนกิเลสดึงไปได้ทุกวันเหมือนกัน

วิธีที่ถูกก็คือ เมื่อปฏิบัติแล้วอารมณ์ใจมั่นคงทรงตัวเท่าไร ให้พวกเราพยายามประคับประคองรักษาอารมณ์นั้นไว้ภายหลังการปฏิบัติด้วย แรก ๆ ด้วยความไม่เคยชิน สติเรายังไม่เพียงพอ ก็จะหลุดหายไปในไม่กี่นาที แต่ถ้ารู้จักประคับประคองรักษาเอาไว้ เราก็จะรักษากำลังใจเอาไว้นานขึ้นเรื่อย ๆ จากไม่กี่นาทีก็ได้เป็นครึ่งชั่วโมง ได้เป็น ๑ ชั่วโมง ๒ ชั่วโมง ๓ ชั่วโมง ได้ ๑ วัน ๒ วัน ๓ วัน ๕ วัน ๗ วัน ครึ่งเดือน ๑ เดือน ๒ เดือน ๓ เดือนต่อเนื่องกันไป

ยิ่งสภาพจิตทรงตัวต่อเนื่องได้นานเท่าไร เราจะปลอดกิเลสได้นานเท่านั้น สภาพจิตที่เคยชินกับความสุขในการปราศจากกิเลส เราก็ไม่ยินดีกลับไปทุกข์อีก ก็จะเร่งตั้งหน้าตั้งตาขวนขวายเพื่อความพ้นทุกข์ของเรากันต่อไป ดังนั้น..ทำแล้วโปรดอย่าทิ้ง หลายท่านทำมาหลายสิบปีแล้วไม่เกิดผล เพราะว่าทำแล้วทิ้ง ทำแล้วเลิก การปฏิบัติธรรมต้องปฏิบัติอยู่ตลอดเวลา ทุกนาที ทุกวินาที ทั้งหลับและตื่นสภาพจิตต้องมีการตื่นรู้เท่าทันกิเลส ไม่อย่างนั้นแล้วกิเลสก็จะชักนำเราไปสู่ในทางที่ไม่ดีได้

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้จะว่าไปแล้วเราจะต้องเจ็บแล้วเจ็บอีก โดนแล้วโดนอีกจนรู้จักเข็ด จึงจะมีปัญญาคิดหาเหตุผลว่าเป็นเพราะอะไรเราถึงแพ้อยู่ตลอด ในเมื่อมีผู้มาบอกมากล่าวโดยที่เราไม่ต้องไปทดสอบให้เจ็บตัวด้วยตนเอง ก็สมควรที่จะเร่งการปฏิบัติให้มากเอาไว้ การปฏิบัติธรรมของเราครั้งนี้ก็เรียกว่าไม่ได้เต็มที่ เนื่องจากระยะเวลาแม้จะหลายวัน แต่ก็ติดกิจกรรมการบุญการกุศลไปด้วย