[เถรี]

"พออาตมาแจ้งทางคณะสงฆ์เสร็จ ทุกคนก็สาธุ เจ้าคณะอำเภอทองผาภูมิบอกว่ายินดีด้วยนะครับ แต่ทำไมต้องเอามือทำงานของผมไปด้วย ? คือพระครูบ่าวไปอยู่ที่ไหนก็จะอ่อนน้อมถ่อมตน แล้วก็ยังขยันขันแข็ง ช่วยเหลืองานส่วนรวมตลอด พูดง่าย ๆ ก็คือ มีงานของทางคณะอำเภอทองผาภูมิ พระครูบ่าวแบกภาระแทนได้เลย ไม่ว่าจะอบรมค่ายพุทธบุตร ไม่ว่าจะอบรมกรรมฐาน ฯลฯ ท่านทำแทนได้หมด

คราวนี้เพราะอาจารย์มหาเอไปถึง ท่านมากราบ ๆ “อาจารย์ครับ ทำไมแถวนี้ภูตผีเยอะแยะไปหมด ?” “เบา ๆ พูดดังไปเดี๋ยวไม่มีใครเป็นเจ้าอาวาส ทำไม่รู้ไม่ชี้ไปก่อน เดี๋ยวพอท่านได้รับแต่งตั้งเป็นเจ้าอาวาสเต็มตัวแล้ว เราค่อยมาบวงสรวงขอบารมีพระ ขอเทวดา แล้วค่อย ๆ แก้ไขกันไป อันไหนที่คุยกันรู้เรื่อง ต้องการอะไรก็ช่วยเหลือเขาไป ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่องจริง ๆ เดี๋ยวผมจัดการเอง”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า รู้อะไรนี่ไม่ใช่พูดได้เรื่อยเปื่อยนะ เกิดพระครูบ่าวได้ยินแล้วบอก “ผมไม่เป็นเจ้าอาวาสแล้ว” นี่บรรลัยเลย..!"