[เถรี]

ในเมื่อสติ สมาธิของเรามั่นคงทรงตัว ก็ให้ทบทวนสังโยชน์ทั้ง ๔ ส่วนที่ได้กล่าวมา ทำใจของเราตัด ละ ให้ได้ว่า ร่างกายของเรานี้ก้าวไปสู่ความตายอย่างเที่ยงแท้แน่นอน ตายเมื่อไรขึ้นชื่อว่าการเกิดมามีร่างกายที่เต็มไปด้วยความทุกข์เช่นนี้เราไม่ต้องการ สิ่งที่เราต้องการอย่างเดียวคือพระนิพพาน แล้วให้เอาใจของเราจดจ่ออยู่กับภาพพระหรือพระนิพพานเอาไว้

เมื่อทุกคนทำกำลังใจมาถึงตรงจุดนี้แล้ว ก็ให้ย้อนกลับไปดูลมหายใจและคำภาวนาของเรา ถ้ายังมีลมหายใจอยู่ให้กำหนดดู กำหนดรู้ลมหายใจของเราไป ถ้ายังมีคำภาวนาอยู่กำหนดการภาวนาของเราไป ถ้าหากว่าลมหายใจเบาลงหรือว่าหายไป คำภาวนาหายไป ก็ให้กำหนดใจรู้อยู่เฉย ๆ อย่าดิ้นรนอยากให้เป็นอย่างนั้น และอย่าดิ้นรนออกจากอาการเหล่านั้น เรามีหน้าที่รับรู้เท่านั้นว่าตอนนี้เป็นอย่างนี้ ๆ แล้ว

ถ้าสามารถวางกำลังใจอย่างนี้ได้ เราก็สามารถก้าวสู่สมาธิขั้นสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ ลำดับต่อไปก็ให้ทุกท่านภาวนาและพิจารณาตามอัธยาศัยจนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านวิริยบารมี
วันอาทิตย์ที่ ๔ ตุลาคม ๒๕๕๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย รัตนาวุธ)