[เถรี]

"เพราะเราไม่รู้จักคิดในเรื่องดี ๆ ไปคิดแต่เรื่องไม่ดีทั้งนั้น อย่างที่หลวงปู่หลวงพ่อบางท่านบอกว่า “ไปโกยแต่ขี้มา ของดี ๆ ไม่รู้จักกอบโกยมา” ถ้าตาเห็น...เรารู้ว่านี่คือกล้องถ่ายรูป อย่างแย่ที่สุดให้หยุดแค่นี้ แต่ถ้าไปคิดต่อ “สาวคนนั้นสวยดี เราจะไปขอถ่ายรูปหน่อย” อันนี้ราคะมาแล้ว “ไอ้นั่นกวนตี...หาเรื่องถ่ายคลิปแบล็กเมล์หน่อย” นี่โทสะมาแล้ว ก็จะไปเรื่อย พอเราคิดก็ออกไปทาง รัก โลภ โกรธ หลง ทั้งหมด

ทำอย่างไรที่เราจะใช้สติคือความรู้ตัว หยุดความคิดนั้นให้ทัน การหยุดความคิดต้องหยุดด้วยกำลังของสมาธิ ถ้าไม่มีสมาธิเราจะหยุดไม่ได้ เพราะกำลังไม่พอที่จะต่อต้านกระแสกิเลส แล้วท้ายที่สุดก็ใช้ปัญญา ทำอย่างไรที่จะหลีกเลี่ยงเสียจากสภาพนั้น ๆ ไม่ให้เกิดขึ้นกับเราอีก

ถ้าเรารู้จักคิด รู้จักพิจารณา ก็จะเห็นว่า ทุกครั้งที่ราคะเกิดขึ้นก็คือเราไปคิด ทุกครั้งที่โทสะเกิดขึ้นคือเราไปคิด ราคะกับโลภะเป็นตัวเดียวกัน เพราะว่าจิตยินดีจึงอยากมีอยากได้ ในเมื่อราคะคือความยินดีเกิดขึ้น โลภะคือความอยากมีอยากได้ก็เกิดขึ้น คราวนี้ถ้าหากว่าไม่ยินดีล่ะ ? ไม่ยินดีเขาเรียก อรติ ในเมื่ออรติเกิดขึ้นโทสะก็เกิด โทสะยังพัฒนาไปได้มากกว่านั้นอีก แรก ๆ แค่กระทบก็เป็นปฏิฆะ เหมือนอย่างกับสะเก็ดไฟกระทบเชื้อ กรุ่นเป็นควันขึ้นมาหน่อยหนึ่ง แต่ถ้าไม่สามารถจะดับได้ก็พัฒนาขึ้นเป็นโทสะ ก็คือติดเป็นเปลว ไหม้แล้ว ลุกท่วมฟ้าเลยก็มี"