[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ในเรื่องของการปฏิบัติธรรม ที่เราปฏิบัติกันอยู่ ส่วนใหญ่แล้วพวกเราจะมีกำลังใจเป็นพัก ๆ ถ้าใช้ภาษาโบราณก็คือ เหมือนไฟไหม้ฟาง เวลามีเชื้อฟางมาหน่อยหนึ่งแหย่ไฟเข้าไปก็ลุกพรึ่บขึ้นมา แต่ก็ไม่สามารถที่จะไหม้ได้ในระยะที่ยาวนาน เกิดจาก ๒ สาเหตุด้วยกัน สาเหตุหนึ่ง ก็คือ ยังไม่เห็นประโยชน์ที่แท้จริงของการปฏิบัติธรรม ถ้าเห็นประโยชน์ที่แท้จริงของการปฏิบัติธรรม เราจะตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติโดยไม่ต้องให้ใครมาเคี่ยวเข็ญบังคับ

สาเหตุที่ ๒ เกิดจากการไม่เห็นโทษ ว่าถ้าเราไม่ปฏิบัติธรรมแล้วจะเกิดโทษอะไรบ้าง อย่างเช่นว่าไม่เคยให้ทาน ไม่เคยรักษาศีล ไม่เคยเจริญภาวนา มีสิทธิ์ที่จะลงอบายภูมิเกิน ๙๙ เปอร์เซ็นต์

ในเมื่อเราไม่เห็นประโยชน์และไม่เห็นโทษ ก็ยังอยู่ในระหว่างครึ่งดีครึ่งชั่ว และเกิน ๘๐ เปอร์เซ็นต์ในที่นี้มาปฏิบัติหวังจะละความชั่วในใจของเรา เพราะเคยชั่วมาจนพอแล้ว แต่ก็ยังไม่แน่นะ ขนาดพอแล้วก็ยังทำอยู่เรื่อย ๆ ในเรื่องของความชั่วไม่จำเป็นต้องไปอับอายขายหน้าใคร เพราะว่าเป็นปกติของบุคคลที่ยังโดนชักนำด้วยกิเลส ตัณหา อุปาทานและอกุศลกรรม ย่อมมีการคิดผิด พูดผิด ทำผิดเป็นปกติ

แต่ว่าเมื่อรู้ว่าผิดก็ต้องพยายามแก้ไข ทำกาย วาจา ใจของเราให้ดีขึ้นให้ได้ ถ้าจะว่าไปแล้วก็คือใช้กำลังใจเท่ากับที่เราทำความชั่วนั่นแหละ ทีทำความชั่วยังมุ่งมั่นตั้งหน้าตั้งตาทำจนสำเร็จ ถึงเวลาทำความดีก็ใช้กำลังใจลักษณะเดียวกัน มุ่งมั่นตั้งหน้าตั้งตาทำให้สำเร็จ อาตมาขอยืนยันว่าเรื่องของมรรคผลยังไม่พ้นสมัย และโดยเฉพาะสมัยนี้ เพราะว่าธรรมะขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังสมบูรณ์บริบูรณ์อยู่ ใครปฏิบัติตามก็ย่อมได้รับผลตามวาสนาบารมีของตน ตามแต่ความพากเพียรพยายามของตน"