[สายท่าขนุน]

ส่วนคำว่า จิตส่งใน คือในของจิต หมายความว่าส่งออกจากจิตนั่นเอง
โดยที่ไม่ได้ส่งออกไปตามอายตนะทั้งหก
เช่น ส่งจิตไปเห็นรูปเทวบุตร เทวดา หรือภาพภูติผีปีศาจต่าง ๆ นานา เป็นต้น
อย่างนี้เรียกว่า ส่งใน คือ ส่งอยู่ในจิตนั่นเอง
จิตที่ส่งไปตามอารมณ์ภายใน (หรือจะเรียกว่า ส่งใน ก็ใช่)
การที่จิตส่งในนี้เป็นของสำคัญมากเพราะอาจจะเป็นเหตุให้เกิดวิปริตต่าง ๆ
ที่เรียกว่าเสียสติก็เป็นได้
ผู้ฝึกหัดจิตต้องการจับเอาตัวจิต แต่กลับไปจับเอาอารมณ์ที่ส่งออกไปนอกจิต
จึงไม่ได้จิตสักที โดยสำคัญว่าอันนั้นก็จิต อันนี้ก็จิต
แท้ที่จริงแล้วเป็นอาการของจิตหรืออารมณ์ของจิตทั้งนั้น
อย่างที่ท่านเรียกว่า สำคัญเปลือกเป็นแก่นจึงไม่ได้แก่นสักที
เมื่อผู้รู้เช่นนั้นแล้ว ตั้งสติไว้ให้แน่วแน่ คุ้มครองจิตไว้ได้แล้ว
อารมณ์ของจิตเกิดขึ้นเมื่อใดก็ทันจิตทุกเมื่อ
รู้เท่าจิตทุกเวลา อารมณ์ที่ว่านี้คืออาการที่จิตเกิดขึ้นเมื่อใดก็ทันจิตทุกเมื่อ
รู้เท่าจิตทุกเวลา อารมณ์ที่ว่านั้นคือการที่จิตปรุงแต่งก็หายวับไปทันที
ยังเหลืออยู่แต่สติควบคุมจิต ส่วนกิเลสทั้งหลายที่มีมากมายเหลือที่จะคณานับนั้น
เมื่อสติจับจิตตรงนี้ได้แล้ว กิเลสเหล่านั้นก็จะหายวับไปทันที
ที่ว่ากิเลสเกิดจากจิตก็คือเกิดตรงนี้เอง
กิเลสดับจากจิตก็เพราะดับตรงนี้ได้นั่นเอง
เรียกอีกสำนวนหนึ่งว่า “เกิดกับดับพร้อม” นั้นเอง
ที่พระองค์ตรัสว่ากิเลสทั้งปวงเกิดจากจิตในที่เดียว
จิตคือผู้คิด ผู้นึกหรือผู้ปรุงแต่ง
ถ้าไม่คิดกิเลสทั้งหลายก็จะไม่เกิดขึ้น
อย่างสำนวนโวหารพระกรรมฐานท่านว่า “สติรู้เท่าทันจิต” นั่นเอง
เมื่อสติรู้เท่าทันจิตแล้ว กิเลสทั้งหลายเหล่านั้นก็จะหายวับทันที