[สุธรรม]

ฟังเพลงจบเดียวจาก ๗๕ ก.ม. เหลือแค่ ๖๐ ก.ม. เท่านั้น..!

“หอมเอย...หอมดอกกระถิน รวยระรินเคล้ากลิ่นกองฟาง เห็ดตับเต่าขึ้นอยู่ริมเถาย่านาง มองเห็นบัวสล้าง ลอยปริ่มริมบึง...ฯลฯ” ฟังเพลงเพลิน ๆ ก็ทำให้ระยะทางผ่านไปไม่รู้ตัว “ไอ้หนุ่มตังเก” หาปลาบนถนนไม่ประสบความสำเร็จ เห็นภูมิประเทศเป็นป่ามากกว่า “มนต์รักลูกทุ่ง” จึงตามมาติด ๆ ตอนที่ป้ายบอกระยะทาง Dijon 60 เฮ้ย...เป็นไปไม่ได้ เพลงหนึ่งประมาณ ๓ นาที นายสันโดษแกวิ่งมา ๑๕ กิโลเมตร แปลว่าใช้ความเร็ว ๓๐๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง Oh…no…I can’t believe..! “อย่าขี้สงสัยสิครับ ฝีมือพวกผมเอง” เสียง “ลุงหนวด” เฉลย แบบนี้ก็ได้ด้วยหรือลุง ?

พรรคพวกยังไม่มีใครรู้ตัวสักคน ว่าโดนมัคคุเทศก์ล่องหนกับคณะเล่นกลย่นระยะทางซะแล้ว ยังคงเพลิดเพลินเจริญใจกับเสียงของ “พิเชฐ ลูกสุโขทัย” ที่ปล่อยเงาเสียงไพรวัลย์ ลูกเพชรออกมาเป็นชุด เหตุที่ชอบเพราะว่าส่วนใหญ่อยู่ในระดับ สว. ทั้งนั้น ทันเสียงเพลงและบรรยากาศในยุค “แก่ ๆ” กันทุกคน “ว่างจากงานหว่านไถ จะร้อยมาลัยใบข้าว ห้อยคอสาวจำปา เจ้าเป็นเทพธิดา ของบ้านนาบ้านทุ่ง นุ่งผ้าถุงไทยเดิม...ฯลฯ” เสียงเพลง “เทพธิดาผ้าซิ่น” ของเสรี รุ่งสว่าง มาแทนไพรวัลย์ พอถึงตอน “แม่ดอกบัวที่อยู่ในสระ จะบานคอยพระหรือบานคอยเณร ถ้าบานคอยพี่ ไว้พรุ่งนี้ ตอนเพล...ฯลฯ” เรียกเสียงปรบมือกราวทั้งคันรถ หมาเห็นปลากระป๋องชัด ๆ ฮ่า..ฮ่า..!

รถของเราข้ามแม่น้ำที่ไม่ใหญ่นัก เทพธิดาผ้าซิ่นจบลงที่ป้าย Dijon 35 ช่วงนี้ “ลุงหนวด” ติดจรวดให้ที่ความเร็ว ๕๐๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง ไม่มีใครสงสัยบ้างเลยหรือนี่ ? “จะมีก็แต่พลขับนั่นแหละครับ แต่เขาก็ไม่ได้มาบ่อยจนชินทาง จึงพอที่จะ “แหกตา” กันไปได้” ฟัง “ท่านนายพล” เฉลยแล้ว ทำให้รู้สึกว่าผีหรือเทวดานี่บางทีก็มีความประพฤติที่ไม่น่าไว้วางใจเท่าไร “ถ้าท่านจะฉันเพลสักบ่ายสองโมง ผมกับคณะก็จะได้ปล่อยให้ไปตามความเร็วปกติครับ” เฮ้ย..นาฬิกาหน้ารถบอกเวลาเที่ยงสองนาทีแล้ว ทุกคนเพลินกับเสียงเพลงจนลืมหิวไปเลยนะนี่...! เอาเร็วกว่านี้ได้ไหมลุง ?