[เถรี]

อีกประการหนึ่งท่านให้ดูโดยบุญ บุคคลที่สร้างบุญสร้างกุศลมา ไม่ว่าจะเป็นอุบาสกอุบาสิกาก็ดี พระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี พระอรหันต์ พระปัจเจกพุทธเจ้า ตลอดจนถึงองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่มีใครสามารถที่จะรอดพ้นจากความตายไปได้ ท้ายสุดแม้แต่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ยังปรินิพพาน ก็แปลว่าไม่ว่าจะดูโดยสถานะไหนก็ตาม มนุษย์และสัตว์ทุกรูปทุกนาม ท้ายสุดก็ก้าวเข้าไปหาความตายทั้งหมด

ชีวิตนี้เป็นของไม่เที่ยง ร่างกายนี้เป็นของไม่เที่ยง เราก้าวไปหาความเสื่อมเป็นปกติ เกิดขึ้นมาก็เต็มไปด้วยความทุกข์ ทุกข์ของการเกิด ทุกข์ของการแก่ ทุกข์ของการเจ็บ ทุกข์ของการตาย ทุกข์ของการพลัดพรากจากของรักของชอบใจ ทุกข์ของการประสบสิ่งที่ไม่รักไม่ชอบใจ ทุกข์ของการปรารถนาไม่สมหวัง โดยเฉพาะความทุกข์ในปัจจุบันของเรา ก็คือทุกข์เพราะเกรงจะเป็นโรค ก็คือทุกข์เพราะเกรงว่าจะต้องตาย

ถ้าเราสามารถพิจารณาจนเห็นความเป็นธรรมดาว่า ทุกคนก้าวเข้าไปหาความตายเป็นปกติ จะช้าจะเร็วก็ต้องสิ้นลมหายใจ ทิ้งสังขารเป็นธาตุสี่ ดิน น้ำ ไฟ ลม คืนให้แก่โลกไป ถ้าเห็นแล้วยอมรับสภาพความเป็นจริงว่าธรรมดาเป็นอย่างนี้ เราก็จะไม่หวั่นไหว ไม่หวาดกลัว หากแต่พยายามทำคติ คือที่ไปของเราให้เที่ยงแท้แน่นอน โดยการให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา โดยตั้งเป้าหมายสูงสุดไว้ที่พระนิพพาน

ที่ตั้งเป้าหมายสูงสุดเอาไว้อย่างนั้น เพราะว่าเราต้องใช้ความพยายามอย่างสูงสุด ถ้าไม่สามารถเข้าสู่พระนิพพานได้ อย่างน้อยเราก็จะได้ไปไกลกว่าคนอื่น ก็แปลว่าท่านทั้งหลายต้องอาศัยศีล สมาธิ ปัญญา เป็นที่ยึดที่เกาะ พยายามสร้างสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ให้เกิดขึ้นแก่เรา ให้มั่นคง ให้แน่นอน เมื่อเรามีความมั่นคงแน่นอนในคติ คือที่ไปหลังความตายแล้ว เราก็จะไม่หวั่นเกรงความตายไปเอง โดยเฉพาะถ้าใครสามารถทำจิตหลุดพ้นจากกองทุกข์เข้าสู่พระนิพพานได้ จักไม่มีสิ่งหนึ่งสิ่งใดสามารถทำให้ท่านหวั่นไหวไปได้อีกแล้ว

ลำดับต่อไปก็ให้ทุกท่านตั้งใจภาวนาและพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านบ้านเติมบุญ
วันศุกร์ที่ ๓๑ มกราคม ๒๕๖๓
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย ทาริกา)