[ทาริกา]

ลูกหลานเอย... ในวันที่ ๙ ตุลาคม ๒๕๕๐ หลวงตานั่งเขียนต้นฉบับ ‘เรื่องในบ้านใหญ่’ อยู่ในโฮมสเตย์หรืออะไรคล้าย ๆ รีสอร์ท นั่งในบ้านกาแฟชื่อ ‘อินเขาใหญ่’ ฝนกำลังตก ทำไมถึงได้ลำบากลำบนมาเขียนเอาถึงที่นี่ อีก ๕๐๐ เมตรจะถึงด่านขึ้นเขาใหญ่ เรื่องมันเหมือนสั้น แต่มันยาว...ลูกเอย

คือหลวงตามึนศีรษะมาหลายวันแล้ว อยู่ที่วัดเขาวงที่ใคร ๆ มาแล้วก็ชอบใจว่า สวย สะอาด สงบงาม แต่สำหรับหลวงตา มันคือที่ทำงานนะลูก คนงานเกือบ ๕๐ คน เหลือเวลาอีกเพียง ๒๔ วัน (เหลือเงินหน่อยเดียว) ก็จะต้องปิดงานโบสถ์ให้เสร็จตามขั้นตอน ทันวันงานวางศิลาฤกษ์และทอดกฐิน ในวันที่ ๔ พฤศจิกายน ซึ่งหลวงพ่อสมเด็จวัดสระเกศ จะเมตตาเป็นประธานในพิธี เรื่องอย่างนี้ (ในขณะที่เงินเหลือหน่อยเดียว) ใครไม่มึนบ้างละลูก

แล้วยังมีอีกนะ คือต้องส่งต้นฉบับ ‘เสียงจากถ้ำนารายณ์’ ในวันที่ ๑๕ ต.ค. (อีก ๖ วันนี่แหละ !) เพื่อเขาจะพิมพ์ถวายทันแจกในงานกฐินนี้ด้วย เขียนท่าไหน ที่ไหน เวลาไหน ในวัดก็เขียนไม่ออก เวลาเที่ยงตรงวันนี้จึงให้คนขับอาสาสมัครเอารถตู้ออก ...วิ่ง...มุ่งไปไหน จำได้ว่าเมื่อ ๔๐ กว่าปีก่อน(ก่อนบวช) เคยมาพักที่เขาใหญ่กับคณะที่ทำงาน ก็เลยให้เขาขับไปเพื่อให้อารมณ์คลายเครียด ฝนก็ตกลงมาเสียอีก ก็เลยตัดสินใจกลับ จะกลับรถก็พอดีถึง ‘อินเขาใหญ่’ จำได้ว่ามีศิษย์หลวงตาคนหนึ่งเคยเอ่ยถึงสถานที่นี้ ก็เลี้ยวซ้ายแบบยังมึนไม่หาย แล้วยังงงเพิ่มขึ้นไปอีก เพราะนึกไม่ออกว่าใครเป็นคนแนะนำ ตกใจเข้าไปอีก ! เพราะเด็ก ๆ กางร่มวิ่งออกมารับ ก็เลยตกใจพลอยลงจากรถ...คิดว่าจะดื่มกาแฟ นั่งเขียนต้นฉบับสักครู่ ฝนหายแล้วค่อยกลับวัด