[เถรี]

"สองคนถ่ายภาพทะเลสาบน้ำนมเสร็จสรรพเรียบร้อย ทนหนาวไม่ไหว..กลับกันเถอะ พยายามมองหาพวกเราก็ไม่เจอ จนเดินเลยทะเลสาบ ๕ สีมาหน่อยก็เจอทิดดอยกับสาวโบว์ ประคับประคองกันมา ไม่รู้ว่าใครจะขาดใจตายก่อน เพราะว่าเปิดออกซิเจนดมกันมาตลอดทาง

ตอนแรกอาตมาก็คิดว่า ทิดดอยของเราเป็นสุภาพบุรุษ ไม่อยากทิ้งผู้หญิง ก็เลยประคองให้สาวโบว์เดินมาด้วย แต่ความจริงก็คือทิดดอยเป็นลม..! ต้องเปิดออกซิเจนช่วย จนกระทั่งเดินไหว เดินไปเดินมาสาวโบว์ก็เป็นลมไปด้วย อาตมาก็ยังคิดว่าแล้วออกซิเจนจะพอไหมนั่น ? แต่ก็ปล่อยเขาไปผจญภัยกันเอง บอกแค่ว่า "กลับแล้วนะ"

แต่ปรากฏว่าเดินผ่านที่พักหลบลม ได้ยินเสียงตะโกน “ซือฝู่...ซือฝู่” หันไปดู อ้าว...ไอ้หมีแพนด้ามาได้ด้วยเว้ย..! Eric มัคคุเทศก์ของเราน้ำหนักตัว ๑๐๐ กิโลกรัม กลมบ๋องเลย ตอนแรกเขาบอกว่าเขาสะสมไมล์ในการขี่จักรยานเส้นทางเฉิงตู-ลาซาได้เป็นแสนกิโลเมตรแล้ว อาตมายังไม่เชื่อ ตอนนี้ต้องยอมเชื่อแล้ว อ้วนขนาดนั้นเขายังมาได้

อาตมาบอกเขาว่าจะขอลงไปก่อน ไปดูว่าพวกเรามากันถึงไหน ก็ลงไปจนกระทั่งเกือบจะถึงทางแยก ก็เจอน้องเล็กเดินตุปัดตุเป๋มา พอบอกหนทางให้แล้ว เดินต่อไปไม่นานก็เจอพวกคุณตั้วหัวหน้าคณะทัวร์กับพวกเรา ทยอยกันมาทีละกลุ่ม ๓ คน ๕ คน ยุ่งไปหมด ปรากฏว่าเขาวัดออกซิเจนกันมาตลอดทาง ถ้าใครออกซิเจนต่ำกว่า ๘๐ คุณตั้วจะไม่ให้เดิน เพราะว่าทริปที่มาก่อนเราไม่ถึงอาทิตย์ สมองบวมเรียบร้อยไป ๑ คน เสียค่าส่งกลับไปเจ็ดพันหยวน..!"