[เถรี]

ทุกวันนี้เราโดนอวิชชาคือความไม่รู้บดบังเอาไว้ มองข้ามความเป็นจริงไปอย่างน่าเสียดาย มองไม่เห็นว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้กำลังหลอกลวง กำลังปิดบังเราอยู่ เราก็ไปยึดมั่นถือมั่น นอกจากตัวกูของกูแล้ว ก็ยังมี ผัวกู เมียกู ลูกกู ทรัพย์สมบัติของกู ซึ่งสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ท้ายที่สุดก็คืนเป็นสมบัติของโลกไป แม้แต่ร่างกายนี้ก็สลายกลายเป็น ดิน น้ำ ไฟ ลม คืนให้กับโลกไป

ในเมื่อต้องการปัญญา ก็ต้องการความเพียรด้วย ต้องการสัจจะคือความจริงจังด้วย ต้องการอธิษฐานคือความมุ่งมั่นไม่ท้อถอยด้วย ต้องการขันติคือความอดทนอดกลั้นด้วย ไม่มีสักอย่างเลยใช่ไหม..? ตาย ๆ ๆ ๆ..!

ไม่มีก็หาสิ..รู้แล้วนี่ว่าเราต้องการอะไรก็หาอย่างนั้น ถึงเวลาหาได้ก็รีบใช้งาน เราเวียนว่ายตายเกิดในสังสารวัฏที่หาต้นหาปลายไม่ได้มานับชาติไม่ถ้วนแล้ว แต่ละชาติที่ตายลงไป ถ้ากระดูกนี้ไม่สลาย โครงกระดูกของเราก็คงท่วมจักรวาลแล้ว รู้จักเข็ด รู้จักพอหรือยัง ? ถ้ายังไม่รู้จักเข็ด ยังไม่รู้จักพอ เราก็ยังต้องทนทุกข์ต่อไป เพราะว่าหนทางนี้เขาไม่กลัวคนมาก มาเท่าไรก็รับได้หมด

ตราบใดที่ยังมี รัก โลภ โกรธ หลง อยู่ ก็ก่อให้เกิดกรรมคือการกระทำต่าง ๆ เมื่อเกิดการกระทำ ผลของการกระทำที่เรียกว่าวิบากก็กลับมาสนอง ก็ทำให้เราต้องเวียนว่ายไม่รู้จบ อยู่ในลักษณะของการ ต้องการ..ลงมือทำ..ทำแล้วรับผล..รับผลแล้ว..ต้องการอีก..ทำอีก วนเวียนไปเรื่อย ทุกข์อยู่แบบนี้ชาติแล้วชาติเล่า เกิดอยู่แบบนี้ชาติแล้วชาติเล่า อย่างที่บาลีว่า ทุกขา ชาติ ปุนัปปุนัง เกิดมาทุกข์แล้วทุกข์อีก ปุนับปุนัง ก็คือแล้ว ๆ เล่า ๆ ไม่รู้จักจบจักสิ้น

พวกเราเองเสียอยู่อย่างหนึ่งก็คือว่า นอกจากแปลบาลีไม่ได้แล้ว ภาษาไทยที่ครูบาอาจารย์พยายามสรุปให้ง่ายก็ไม่ค่อยจะศึกษา ถึงศึกษาก็อาจจะตีความเข้าข้างตนเองอีก ก็เลยรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเรามีเวลามาก ติดไปว่า "ทำเมื่อไหร่ก็ได้ เดี๋ยวขอเขี่ยไลน์สักพักก่อนแล้วค่อยไปภาวนา" โถ.. อนาถมาก..! อย่าทำตัวเป็นคนมีเวลามาก ชีวิตเรามีอยู่แค่ชั่วลมหายใจเข้าออกเท่านั้น ถ้าไม่เร่งรัดการปฏิบัติให้มากเข้าไว้ อาจจะตายลงไปเสียก่อนก็ได้