[เถรี]

"คำภาวนากับการเคลื่อนไหวของร่างกาย ต้องเป็นไปอันหนึ่งอันเดียวกัน พร้อมเพรียงกันเป็นปัจจุบัน สภาพจิตของเราจึงจะจดจ่ออยู่กับเฉพาะหน้า ไม่ได้ส่งไปในอดีต ไม่ได้ส่งไปในอนาคต ซึ่งล้วนแล้วแต่สร้างกรรมให้เกิดขึ้น เพราะถ้าเราไม่ไปหวนหาอาลัยในอดีต ก็จะไปฟุ้งซ่านถึงอนาคต

เมื่อมโนกรรมเกิดขึ้น วจีกรรม และกายกรรมก็จะตามมา แต่ถ้ากำลังใจของเราอยู่กับปัจจุบัน อยู่กับการเคลื่อนไหวของร่างกาย หรืออยู่กับลมหายใจเข้าออก ไม่ฟุ้งซ่านไปยังอดีต ไม่ฟุ้งซ่านไปในอนาคต กายกรรม วจีกรรม มโนกรรมใหม่ก็ไม่มี กรรมเก่าทั้งหลายเมื่อไม่มีกรรมใหม่ไม่ไปเพิ่มเติม แล้วเราก็พยายามสร้างความดีมากให้เข้าไปเรื่อย ท้ายที่สุดก็เหมือนกับเติมน้ำจืดลงในน้ำทะเล ก็คือความเค็มไม่ได้หายไปไหน แต่น้ำจืดมีมากจนกระทั่งไม่รู้ถึงรสเค็มนั้น

ถ้าความดีของเราทั้งหลายมีมากมายจนท่วมความชั่วแบบนี้ได้ โอกาสที่จะไปสุคติก็มีสูง แต่ถ้ายังยอมให้เหล่ามารทั้งหลายจูงจมูกของเราอยู่ ต้องการอะไรก็ยอมไปทำอย่างนั้น ชาตินี้ก็ไม่ต้องหวังถึงความหลุดพ้น เพราะกำลังใจของเราไม่เพียงพอ และไม่คิดที่จะต่อสู้"