[โอรส]

อาตมาเองตอนที่พยายามทรงฌาน ปล้ำกับปฐมฌานอย่างเดียวใช้เวลา ๓ ปีเต็ม ๆ คิดว่าคงไม่มีไอ้บ้าที่ไหนอึดได้ขนาดนี้หรอก เขาทำไม่ได้ผล แค่ ๓ เดือนเขาก็ทิ้งกันหมดแล้ว

ภาวนาไปก็ไปไล่ขั้นตอน
ตอนนี้วิตกนะ เรากำลังนึกอยู่ว่าจะภาวนา
ตอนนี้วิจารณ์นะ ลมหายใจยาว-สั้น เข้า-ออก แรง-เบา คำภาวนาอย่างไรก็รู้อยู่
ตอนนี้ปีตินะ ขนชักจะลุกซ่า ๆ แล้ว ต่อจากนั้นก็หายจ้อยไปหมด

เราตามจี้อาการของฌานมากจนเกินไป เรื่องของกรรมฐานจะเหมือนกับคนขี้อาย ไปจี้จดจ่อมากเกินไป จะกลายเป็นตัวอารมณ์อุทธัจจะ คือ ฟุ้งซ่าน เพราะฉะนั้น..จึงทรงเป็นฌานไม่ได้ เดือนก็แล้ว ปีก็แล้ว ไล่ไปเรื่อย ๆ ไม่เห็นก้าวหน้าสักที ติดอยู่แค่นั้น

จนกระทั่งวันหนึ่ง..คงจะถึงวาระถึงเวลาแล้ว ตอนนั้นเบื่อเต็มทีแล้ว ข้าจะภาวนา ส่วนอารมณ์จะเป็นฌานหรือไม่เป็นฌานก็ช่างหัวมันเถอะ วูบเดียวก็ได้เลย คือ กำลังใจปล่อยวางแล้ว