[ลัก...ยิ้ม]

อย่างตั้งความหวังจะให้ลูก ๆ ของเราเรียนเก่ง เป็นเด็กอัจฉริยะ แต่ไม่ส่งลูกเข้าโรงเรียนเพื่อฝึกอ่านเขียน แต่กลับส่งเด็กคนอื่นเข้าเรียนแทน แล้วให้ลูกเราเก่งดังใจนึก ย่อมไม่บังเกิดผลที่ตั้งใจ

โดยกฎธรรมชาติบุคคลใดทำอะไร ย่อมชำนาญได้อย่างนั้น ใครกินคนนั้นอิ่ม คนหนึ่งกิน อีกคนหนึ่งพลอยอิ่มไปด้วยนั้น ย่อมไม่มีในกฎ เด็กคนหนึ่งเรียน เด็กอีกคนหนึ่งจะอ่านออกเขียนได้ ก็ย่อมไม่มีเช่นกัน

หากท่านสงสัย ขอให้เอาตัวของท่าน เข้ามาทดลองด้วยตัวของตัวเอง อย่าอาศัยคนอื่น แล้วมานั่งจินตนาการเอา แล้ววิจารณ์ในทางนิยมชมชอบ ในทางตำหนิติติง ไม่ถูกทั้งสองประการ เพราะนักปราชญ์ย่อมรู้ว่าบุคคลผู้นี้หาได้เป็นบัณฑิตไม่ “ไม่รู้อย่าชี้ นิ่งเสีย ไม่มีใครรู้ว่าเราโง่”