[เถรี]

เมื่อกำหนดใจแผ่เมตตา ทบทวนศีลทุกอย่างดีแล้ว สมบูรณ์แล้ว เราก็มากำหนดนึกว่าในขณะนี้เราลืมความตายแล้วหรือไม่ ความตายนี้จริง ๆ แล้วอยู่กับเราทุกลมหายใจเข้าออก หายใจเข้าไม่หายใจออกก็ตายแล้ว หายใจออกไม่หายใจเข้าไปก็ตายเช่นกัน เมื่อเป็นเช่นนี้เราจักประมาทไม่ได้ เพราะว่าความตายสามารถมาถึงเราได้ทุกเวลา เมื่อเป็นดังนั้นก็ให้ตั้งเป้าว่า ถ้าตายไปแล้วเราจะไปไหน ? กำหนดใจให้แน่วแน่มั่นคงอยู่ในเป้าหมายของเรา แล้วลองทบทวนดูว่าขณะนี้ คนที่เรารักมีอยู่หรือไม่ ? จะได้คำตอบที่ชัดเจนและเด็ดขาดเลยว่ามีหรือไม่มี ขณะนี้ของที่เรารักมีอยู่หรือไม่ ? ขณะนี้ทรัพย์สมบัติต่าง ๆ ของเรามีอยู่หรือไม่ ? คำตอบแน่นอนจะต้องออกมาว่ามีกันทุกคน เพียงแต่เราต้องกำหนดใจต่อไปเลยว่าถ้าตายตอนนี้ สิ่งทั้งหลายเหล่านี้สามารถช่วยป้องกันไม่ให้เราตายได้หรือไม่ ? เราก็จะเห็นว่าจริง ๆ แล้ว ทรัพย์สมบัติต่าง ๆ ก็ดี คนที่เรารักก็ดี ของที่เรารักก็ดี ไม่สามารถจะป้องกันการพรากจากของเราได้

ดังนั้น..ท่านทั้งหลายต้องยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อม ด้วยการพยายามรักษาอารมณ์ของการเป็นพระอริยเจ้าเบื้องต้น คือพระโสดาบันให้ได้ โดยการทำเคารพในพระพุทธเจ้าจริง ๆ ทำความเคารพในพระธรรมจริง ๆ ทำความเคารพในพระสงฆ์จริง ๆ คำว่าจริงในที่นี้ก็คือไม่ล่วงละเมิดด้วยกาย ด้วยวาจา หรือด้วยใจ ถ้าหากว่าเป็นดังนี้ เราก็จะได้คุณสมบัติข้อที่ ๑ ของความเป็นโสดาบันเอาไว้ในมือ

หลังจากนั้นให้ทุกท่านตั้งใจปฏิบัติสมาธิ พร้อมกับประคับประคองรักษาศีลให้บริสุทธิ์ ถ้ารู้สึกว่าศีลแปดหรือกรรมบถ ๑๐ หนักเกินไป ก็ให้รักษาแค่ศีล ๕ ก็ได้ เราเคยรำลึกบ้างหรือไม่ ว่าตัวของเราเมื่อนอนลงแล้วก็เหมือนกับคนตาย ถ้าเราไม่เคยระลึกถึงความตายเลยก็แปลว่าเราเป็นผู้ประมาทมาก