[เถรี]

"เรื่องของภาษานี่ช่วยได้เยอะ อาตมาพยายามบอกกับพวกเด็ก ๆ กะเหรี่ยง เด็กมอญ ฯลฯ ว่าอย่าทิ้งภาษาตัวเอง การที่เรารู้มากกว่าคนอื่นภาษาหนึ่งเป็นข้อได้เปรียบ แล้วอย่าอายที่เรามีชื่อมอญ ชื่อกะเหรี่ยง เพราะว่าแสดงออกซึ่งความเป็นตัวตนของเรา

แต่ส่วนใหญ่ระยะหลังนี้เขาไม่เอาแล้ว ประเภทชื่อมอญ ชื่อกะเหรี่ยง จ่อแฮเจ โจคะเร่ย ไม่มี นอเท่ยมะ นอเฮ่อเมอะ อูเวียเบ่อ ไม่มี เดี๋ยวนี้เขามีพัชราภา สาวิกา ณเดช กูจะบ้า...! ล่าสุดนี่ไปเข้าร่วมเสวนาวิถีชีวิตของชาติพันธุ์กะเหรี่ยง เด็กกะเหรี่ยงที่มาชื่อน้องกิ๊ฟท์ อื้อฮือ...อยากจะบีบคอให้ตาย...! ส่วนที่เข้าร่วมมีใคร ? มีน้องโดนัท...! ช่วยรักษาความเป็นตัวตนของตัวเองหน่อยจะได้ไหม ?

อาตมาเองจนกระทั่งเรียนมัธยมจะจบอยู่แล้วก็ยังใช้แซ่อยู่เลย ไม่เห็นต้องอายใคร แล้วเราพูดจีนได้ด้วย ปรากฏว่าพี่มุกดาแอบไปเปลี่ยนนามสกุลให้ โกรธแกฉิบหา..เลย โกรธไปเป็นปีเลย แอบไปเปลี่ยนแซ่เป็นนามสกุลให้ เพราะว่าตัวเองเปลี่ยน ก็เลยฉวยโอกาสเปลี่ยนให้น้องไปด้วย อย่างคุณมุกดาเมื่อครู่ที่มากับคุณวัชรินทร์ ถ้าถึงเวลาพูดอะไรไม่อยากให้ลูกรู้ แกจะพูดภาษาจีนกับอาตมา ลูกก็นั่งฟังตาปริบ ๆ ไป หลวงพ่อกับแม่คุยอะไรกันวะ ?

ตอนเด็กอาตมามีความเป็นเชื้อชาติจีนแรงมาก เพราะว่าช่วงนั้นพวกที่อพยพเข้ามายังเยอะอยู่ ถ้าเราไม่พูดจีนผู้ใหญ่เขาจะดุเอา แล้วบางทีก็ตีด้วย พอไปโรงเรียนครูก็ตี บังคับให้พูดภาษาไทย ก็เลยต้องกลายเป็นว่าอยู่บ้านต้องพูดจีน อยู่โรงเรียนต้องพูดไทย แล้วเรื่องของภาษานี่ถ้าอายุเกิน ๕ ขวบแล้วจะไม่ได้สำเนียง ลิ้นไม่ไปแล้ว ทุกวันนี้เวลาอาตมาพูดจีนแล้วคนอื่นเลียนแบบ บางทีขำก็ขำ คือลิ้นเขาแข็งไปไม่ได้ พยายามพูดช้า ๆ ให้เขาเลียนแบบก็เลียนไม่ได้ เพราะว่าบางคำเป็นคำกล้ำ ไม่ใช่คำตรง ๆ แบบภาษาไทย ซึ่งถ้าไม่ใช่เจ้าของภาษาจะออกเสียงไม่ได้"