ไปปากีสถานนี่อาตมาโดนขอถ่ายรูปประมาณนาทีละหน คนนี้เพิ่งจะถ่ายเสร็จคนโน้นก็ขอถ่ายต่อไปเรื่อย เขาไม่เคยเห็นพระกันจริง ๆ อนาถมาก ๆ ขนาดอิสลามาบัดที่เป็นเมืองหลวง เจ้าหน้าที่สนามบินยังถามว่าแต่งตัวลักษณะนี้นับถือศาสนาอะไร ?
คนของเขาพอได้ยินว่าเราไปเมืองคุนจีรับมา ตกใจกันทุกคนเลย เพราะนอกจากหนทางจะไกลประมาณเชียงราย-สุไหงโกลกแล้ว ยังมีหินถล่ม หิมะถล่มไปตลอดทาง เขาได้ยินแล้วตกใจว่าทำไมบ้าไปกันได้ ?
แต่ที่น่าประทับใจก็คือ เรื่องความเป็นมิตรแล้วก็น้ำใจของเขา หินถล่มลงมาขวางหน้ารถเรา มีคนวิ่งมาช่วยยกออกให้ ไม่ต้องขอให้ช่วยเลย เขาเองเอารถเก๋งหลบไว้ในอุโมงค์ คืออุโมงค์ทำไว้กันหินถล่ม รถของเราวิ่งไม่ทันถึงอุโมงค์หินถล่มครืน ๆ ลงมาก่อน ถ้าหากว่าลงไปยกหินออกแล้วเข้าอุโมงค์ไม่ทันก็อาจจะโดนอีก มีลูกหลงลงตรงป้ามอยพอดีลูกหนึ่ง ประมาณกำปั้น เสียงดังตึงเลย แต่บางก้อนที่ข้างถนนลงมาใหญ่กว่าโต๊ะอีก ถ้าขนาดนั้นโดนรถก็เละ...!
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 24-06-2016 เมื่อ 12:44
|