[เถรี]

เมื่อครู่นี้อาตมาหลงวัน คิดว่าวันนี้เป็นวันเสาร์แล้ว ด้วยความที่ไม่ค่อยได้พักได้ผ่อนกับใคร เลยรู้สึกว่าแต่ละวันกว่าจะผ่านไปนั้นช้ามาก น่าจะหลายวันแล้ว คิดว่าถ้าเป็นวันอาทิตย์ อาตมาก็ต้องเตรียมตัวไปสอนหนังสืออีกแล้ว สรุปว่างานการแย่งเอาเวลาส่วนตัวไปหมด แต่ก็ดีอยู่อย่างหนึ่งคือ ไม่เหลือเวลาให้ฟุ้งซ่าน ถ้าในส่วนของญาติโยม เวลาเราปฏิบัติแล้วฟุ้งซ่านมาก ก็ให้พิจารณาดูว่า เป็นเพราะเรามีเวลาว่างมากเกินไปหรือเปล่า ?

อาตมาเองตั้งแต่ฆราวาสก็ตื่นตี ๓ ปฏิบัติธรรมจนกระทั่งไปนอนเอา ๒ ทุ่ม ระหว่างวันก็ทำงานไปด้วย ภาวนาไปด้วย เวลาที่จะฟุ้งซ่านก็ไม่มี มีอยู่อย่างเดียวคือเวลาไม่พอให้ปฏิบัติ ไม่พอให้ปฏิบัติก็คือรู้สึกว่า น่าจะมีเวลาให้เราภาวนาได้มากกว่านี้ ตอนช่วงที่ภาวนาได้อย่างเป็นล่ำเป็นสันที่สุด ก็คือตอนช่วงเป็นนักเรียนทหาร เพราะว่าตื่นตั้งแต่ตี ๕ แล้วครูฝึกก็พาวิ่งไปเรื่อยไม่ครบ ๑๒ กิโลเมตรก็ไม่เลิก จึงใช้วิธีวิ่งไปภาวนาไป ในเมื่อวิ่งไปภาวนาไป อาตมาก็เลยเคยชินกับการทำกรรมฐานขณะที่กำลังเคลื่อนไหว

ดังนั้น..เรื่องของการเดินจงกรมภาวนาจึงกลายเป็นเรื่องเล็กมาก เพราะว่าเคยวิ่งภาวนามาก่อน แล้วเวลาออกกำลังกาย จะหกคะเมนตีลังกาอย่างไร ก็พยายามกำหนดการภาวนา จึงยืนยันได้ว่า การภาวนาจริง ๆ แล้วทำได้ทุกอิริยาบถ บางคนกลัวว่าเข้าห้องน้ำห้องส้วมแล้วภาวนาไม่ได้ เดี๋ยวจะบาปเพราะอยู่ในที่สกปรก เป็นต้น ขอบอกว่าเข้าใจผิด ยิ่งอยู่ในห้องน้ำห้องส้วมยิ่งต้องภาวนาให้มากไว้ เพราะคนมีโรคประจำตัวอาจจะตายตอนกำลังเข้าห้องน้ำก็ได้ ถ้ากำลังใจไม่มีที่ยึดเกาะ เดี๋ยวพวกเราก็จะกลายเป็นลงอบายภูมิแทน เพราะสภาพจิตเคยชินกับสิ่งที่ไม่ดีไว้มาก