[เถรี]

จนกระทั่งวันหนึ่ง หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านเทศน์เหมือนกระแทกลงกลางใจว่า บุคคลที่ทรงวิชชา ๒ อภิญญา ๕ สมาบัติ ๘ ถ้าไม่ก้าวเข้าสู่ความเป็นพระอริยเจ้าแล้ว ยังห่างจากขอบนรกแค่นิ้วกั้น นิ้วกั้นตามยาวด้วยนะ ไม่ใช่กั้นตามขวาง อาตมาได้ยินนี่เหงื่อหยดติ๋งเลย ที่แท้เราอยู่ห่างขอบนรกแค่นี้เอง ตั้งหลายปีก็ไม่ได้คิดที่จะไปไหนเลย แถมยังสนุกสนานกับการไต่ขอบนรกอีกด้วย..!

แล้วหลวงพ่อท่านก็เทศน์ต่อว่า บุคคลที่จะพ้นนรกได้ ต้องเข้าถึงความเป็นพระอริยเจ้า อย่างน้อยก็ต้องพระโสดาบันขึ้นไป การจะเป็นพระโสดาบันได้นั้น ต้องเคารพพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์จริง ๆ ไม่ล่วงเกินด้วยวาจา ด้วยกาย ด้วยใจ ต้องเป็นผู้รักษาศีลทุกสิกขาบทให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ ไม่ละเมิดศีลด้วยตนเอง ไม่ยุยงส่งเสริมให้ผู้อื่นละเมิดศีล ไม่ยินดีเมื่อเห็นผู้อื่นละเมิดศีล ต้องมีปัญญาที่รู้เห็นอย่างชัดเจนว่า ชีวิตนี้ต้องตายแน่นอน ขึ้นชื่อว่าการตายแล้วมาเกิดใหม่ในร่างกายนี้ การมาเกิดใหม่ในโลกนี้ จะไม่มีสำหรับเราอีก เราปรารถนาที่เดียวคือพระนิพพาน

ตั้งแต่วินาทีนั้นเป็นต้นมา อาตมาวางมโนมยิทธิกองไว้ที่ตรงนั้นแหละ ตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติตามเส้นทางที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านเมตตาชี้ให้ ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนกับนักโทษประหาร จะโดนเขาลากไปสู่ตะแลงแกงอยู่แล้ว อยู่ ๆ ก็มีคนมาเปิดประตูคุกให้ ก็ต้องหนีกันสุดชีวิต จึงได้เห็นว่ามโนมยิทธินั้น จริง ๆ แล้ว ถ้าคนใช้ไม่เป็นก็มีโทษมากกว่าประโยชน์ หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านมั่นใจว่าลูกศิษย์ท่านฉลาดพอ รู้จักเลือกหนทางที่ถูกต้อง ถึงได้สอนให้ แต่อาตมาที่เป็นอาจารย์ของพวกเรายังโง่อยู่ตั้งหลายปี ก็เลยไม่กล้าสอนลูกศิษย์ต่อ เพราะกลัวว่าถ้าไปเจอลูกศิษย์โง่กว่าเข้าก็บรรลัยเลย..!